Na de release van het vierde album ‘Rise From Chaos’ in 2018 van de Spaanse metalband Demonik werd de vraag naar hun oudere werk groter en groter. En dus besloten de heren om hun debuut en opvolger opnieuw op te nemen en uit te brengen met twee significante verschillen: de albums werden ingespeeld door een nieuwe line up en de teksten werden vertaald naar het Engels. Inderdaad, de eerste twee albums van Demonik kwamen in eerste instantie, als een soort hedendaagse Baron Rojo,  uit in het Spaans.

‘Demon’ kwam in eerste instantie uit in 2010. Tien jaar later is daar de nieuwe versie van het album. De Spaanstalige versie van de twee albums ken ik helaas niet dus een vergelijking kan ik niet maken. Bij het eerste nummer maakt het nog niets uit: ‘Art & Violence’ is een lekker instrumentaaltje vol met tempowisselingen. Het swingende karakter van de muziek valt meteen op en ook de smerige vettige productie en de laaggestemde gitaren. De nummers die volgen zitten allemaal prima in elkaar. De zang (vanwege een licht Spaans accent?) staat iets naar achteren in de mix maar dat stoort geenszins. Wanneer zanger David Alarcia er een grunt ingooit krijgt hij in de mix meteen meer ruimte. De slaggitaren van Hugo Gonzales zijn strak en swingen als een malle, de solo’s van zijn collega Victor Salinero vingervlug en bij vlagen razendknap.

‘Ashes of the Earth’ zag in 2013 in de oorspronkelijke versie het levenslicht. Muzikaal gezien maakte Demonik een soort transitie door richting thrash metal. De nummers zijn over het algemeen sneller, swingen minder en zijn agressiever. De grunts zijn nagenoeg verdwenen en de productie is wat minder modderig, wat beter past bij de meer thrashy aanpak. Luister maar eens naar opener ‘My Wrath’ of het door de band zelf als classic bestempelde ‘Storm’ en je begrijpt wat ik bedoel. In de vorm van ‘To Exist’ staat er ook op dit album ook een instrumentaaltje om je vingers bij af te likken. Daar is deze band wel heel goed in. Op het afsluitende ‘In The Darkness’ grijpt Demonik nog één keer terug op stijltje van de ‘Demon’ plaat en horen we David Alarcia ook nog even lekker roggelen.

Het artwork van deze twee heruitgaves is dik in orde. Mooie digipacks en uitgebreide boekjes met foto’s en teksten. Ook de producer van de twee albums (gitarist Hugo Gonzales zelf) verdient een pluim want hoewel hier en daar wat Spartaans (één gitaar in je linkerkanaal en de andere in de rechter) haal je er niet uit dat het hier om twee in eigen beheer geproduceerde en uitgebrachte cd’s gaat.