Facebookstatus: het is ingewikkeld. Defeated Sanity begint hun zesde langspeler op een dappere manier. Openingstrack ‘Phytodigestion’ is er eentje van het type waar je keihard binnen een minuut op kunt afknappen. Niet bepaald de meest pakkende manier om je plaat af te trappen, zullen we maar zeggen. En ik moet zeggen, het kostte me de eerste luisterbeurt ook wel tot de derde track (‘Conceived Through Savagery’) voor ik er weer een beetje “in” kwam. Nee, dit is geen gemakkelijk schijfje.

Zoals ik eerder al schreef in reviews over ‘Chapters Of Repugnance’ (2010 alweer, time flies) en ‘Passages Into Deformity’ (2013), de muziek van deze Duitsers is eerst en vooral intens. En dat is anno 2020 zeker ook nog het geval. Sterker nog, veel intenser dan dit gaat het qua progressive brutal techdeath niet snel worden. En dat zal voor sommigen juist een enorm selling point zijn, maar de vraag of het drietal (drummer Lille Gruber pakte ditmaal ook de gitaar op) zichzelf hier niet een beetje voorbijprogt, is wat mij betreft een terechte. (En de vraag stellen…. Is ‘m beantwoorden, nietwaar?)

Maar waar ligt dat dan aan? Simpele vraag, lastiger te beantwoorden. Poging doen? Poging doen. De vorige plaat, ‘Disposal Of The Dead // Dharmata’ uit 2016 hebben we bij Lords blijkbaar niet besproken en heb ik indertijd zelf ook niet echt meegekregen, dus wellicht mis ik simpelweg een logische tussenstap om ‘The Sanguinary Impetus’ goed te kunnen plaatsen. Waar ik de platen uit 2010 en 2013 erg goed trok, schiet ‘Sanguinary’ voor mij net even te ver door in de proggy, math, nerveus-gepriegel-op-de-vierkante-centimeter hoek. Maar ja. De band zelf geeft overigens aan dat ze juist weer wat weg zijn van de “2016” sound en meer terug naar de stijl van ‘Passages’…. Ik weet het ondertussen na een flink aantal luisterbeurten nog steeds niet zo goed. Mij raakt ‘The Sanguinary Impetus’ in elk geval niet op dezelfde manier als ‘Passages’ dat deed. De nummers klinken voor mij uiteindelijk steeds net even te…. nerveus. Schizofrenie in muziekvorm. Teveel muziek voor muzikanten, te veel op de (bakken met) details, te weinig ruimte om je gewoon met een vette riff bij de strot te grijpen? En toch heb ik het idee dat ‘The Sanguinary Impetus’ exact klinkt zoals de band wil dat ‘ie klinkt. En dat het misschien wel gewoon aan mij ligt.

We kenden al de vele tempowisselingen en met details dichtgesmeerde nummers – dus dat is het zeker niet. Hier en daar zijn wat bijzondere productionele keuzes gemaakt, zoals de bij vlagen wat opdringerige snare sound, maar ook dat is niet echt de reden dat ik niet op positieve wijze gegrepen wordt. Het album klinkt enerzijds erg dichtgesmeerd, waardoor de composities als één strak georchestreerde bak aan blasts, zware riffs, plonkende bass, krakende en piepende dissonanten en bootladingen aan (doorgaans gave!) drumdetails over je heen walsen, terwijl anderzijds de oplettende luisteraar toch alle details mee kan krijgen en de muzikanten/instrumenten ruimte hebben om hun plek op te eisen op de momenten dat zij shinen… Dat is knap, maar maakt het ook een vermoeiende luisterervaring. En ja, ook daar heb ik het idee dat dit precies uitpakt zoals de mannen rond Lille Gruber dit hebben gewild.  

Is het dan een gevalletje “Ja maar Sicktus, jij bent dan ook meer een lompe oldschool death metal boer, jij snapt het gewoon niet!” – ja, wie weet, zou kunnen. Maar zo enorm anders dan hun eerdere werk, klinken de mannen nou ook weer niet. En er zijn ook tracks die ik wel goed trek: van met name ‘Conceived Through Savagery’, ‘Propelled Into Sacrilege’ en ‘Drivelling Putrefaction’ word ik dan weer wel heel erg blij. Maar ja, dit is een albumreview… En wat als geheel bij mij blijft hangen na elke luisterbeurt is dat ik het erg knap vind allemaal, dat het overweldigend is, maar ook vermoeiend, en dat ik er verder – als album – niet zo veel mee kan. Ik herken dat het goed is, maar ik vind het niet goed. Idioot en tegenstrijdig? Misschien. Maar hey, een review is per definitie zo subjectief als de neten, dus ja, daar hebt u het verder maar mee te doen.

Lang verhaal kort: voor die hard Defeated Sanity fans kan dit zomaar eens hun favoriete album gaan worden. Voor mensen die van intense death metal vol details houden, die een plaat graag met de bladmuziek ernaast willen spellen, is dit een uniek album, dat een hoop in huis heeft om luisterbeurt na luisterbeurt te kunnen blijven ontdekken. Voor mij is het net effe iets teveel van het goede. Met recht een love it or hate it album – en ergens is dat nou juist ook wel weer mooi. Kunst moet schuren.

Score: Ik heb voor het eerst in mijn Lords carrière heel sterk de neiging om geen cijfer toe te kennen… Maar als het echt moet… Een 66.