Teleurstellingen horen bij het leven. Het begint al vroeg, je krijgt voor je verjaardag zelfgebreide sokken van oma in plaats van dat toffe speelgoed waar je op hoopte. Wat later blijkt die knappe vriend of vriendin toch een lapzwans die bovendien scheten laat in bed. Zo hobbel je van de ene teleurstelling naar de andere, maar je blijft altijd hoop houden. Al die verwachtingen zullen toch een keer uitkomen? In de muziekwereld is het niet veel anders. Bands die je hoog hebt zitten kondigen ineens aan ermee te stoppen. Wat is dat nou? Zijn ze nu helemaal gek geworden? Maar dan komt het bericht van een doorstart. Een aantal van de bandleden gaat onder een nieuwe naam verder. Ja! Alles komt toch nog goed! Toch?

Het Duitse trio Deamon’s Child bracht in de afgelopen jaren een flink aantal platen uit die van best aardig naar eigenlijk heel goed gingen. Eigenzinnig spul met Melvins-achtige sludge en door Slayer geïnspireerde speedmetal gecombineerd met Duitstalige teksten in een noisepunkachtige ‘we doen het lekker allemaal zelf’ setting. Gitarist Sven Missullis was dan misschien het officiële opperhoofd die schijnbaar moeiteloos moddervette riffs en powerchords uit de mouw schudde, de rol van drummer Tim Mohr moest zeker niet onderschat worden. Daarover later meer.

Begin van dit jaar kwam als een donderslag bij heldere hemel het bericht dat Deamon’s Child ermee ophield. De redenen bleven vaag, maar tussen de regels door viel te lezen dat Tim Mohr het druk, te druk, had met twee andere bands waar hij in speelde. Blijkbaar kregen die voorrang en bleven gitarist Missulis en bassiste Ana Muhi drummerloos achter. Ze bleven niet lang bij de pakken neerzitten en aangezien zij in het dagelijks leven ook bij elkaar horen, was het niet verrassend dat ze samen een nieuwe band begonnen: Might. Sven bleek ook te kunnen drummen, dus het was niet nodig om een vervanger voor Tim te zoeken. Gewoon een kwestie van slim de studio gebruiken. Zo gezegd, zo gedaan en zelfs de coronacrisis kon geen zand in de raderen strooien. Want als je een stel bent en ook nog eens over een eigen studio beschikt: wie houdt je dan nog tegen. Niemand dus en Sven en Ana maakten van de lockdown gebruik om het eerste album van Might in elkaar te draaien.

Onvermijdelijk klinkt de bedreigende onwerkelijkheid van de afgelopen maanden door in het resultaat. Might is geen naadloos vervolg op Deamon’s Child dat juist wel dat was op Reebosound. Het is weliswaar nog altijd de sludgy hardcore meets metal die de boventoon voert, maar er is meer de mix (of de gehaktmolen zo je wilt) in gegaan. Zoals de huidige coronatijd een emotionele achtbaan is die van isolatie en depressie naar onverwachte mogelijkheden en nieuwe wegen leidt, zo gaat de muziek van Might alle kanten op en worden invloeden uit genres als black metal, doom, shoegaze en postrock opgezogen in de blender van Might. Dat klinkt allemaal veelbelovend, maar nu komen we helaas bij het dogma dat het leven een opeenstapeling van teleurstellingen is. Ondanks alle tijd die er was, meer dan ooit tevoren zelfs, klinkt het titelloze debuut van Might als een snel afgeraffelde demo waarbij de songs het raffinement en de intensiteit van voorganger Deamon’s Child missen. Hoe knap en hoe praktisch het ook is dat Sven Missullis zowel kan drummen als gitaarspelen, de ontregelende fills van Tim Mohr worden node gemist. Daar komt nog eens bij dat Might niet langer in het Duits zingt maar ervoor gekozen heeft zich van het Engels te bedienen. Met het oog op een internationale carrière misschien een goede zet, maar het komt niet ten goede aan de originaliteit. De Engelse teksten zijn lang niet zo sterk als de Duitse van Deamon’s Child waar altijd sprake was van een soms wat sarcastische maar vaak humoristische dubbele bodem. Nu zijn ze vooral vaag en nietszeggend.

Kortom, dit is niet de soundtrack van de coronaperiode geworden, een bewijs dat sociale isolatie kan leiden tot artistieke hoogtepunten. In plaats daarvan is het debuut van Might een gemiste kans en een teleurstelling voor iedereen die het werk van Deamon’s Child kent.