Debauchery is een Duitse Death Metal band die alweer heel wat jaartjes meedraait. Eigenlijk kun je van een band niet eens spreken, want we kunnen het hier beter over een éénmans project hebben. Bij Debauchery draait het volledig om Thomas Gurrath (zang, basgitaar, gitaar, productie, coverart) die echter het liefst luistert naar één van zijn vele angstaanjagende bijnamen: Bloodbeast, Bluttgott, Bloodking of Bloodgod. De ‘band’ wordt op het nieuwe album ‘Monster Metal’ gecompleteerd door Mr. Kill op gitaar en Mr. Death op drums. De heerschappen zijn op het podium onherkenbaar en dragen pakken in de beste GWAR traditie. Dit alles om een beetje een beeld te geven van waar Debauchery voor staat.

Het twaalfde (!) album opent nogal saai met ‘Bloodking’. Het hele nummer is op slechts één gitaarriff gebouwd wat na een minuutje wel erg gaat vervelen. Ook tekstueel valt er bijzonder weinig spannends te beleven op het album. ‘Skull Mountain’, ‘Hate Kill Murder’, “Metal to the Bone”… De originaliteitsprijs gaat wat betreft niet naar de Bluttgott dit jaar, hoor. Het album gaat verder met ‘Skullmountain’. En hoewel Thomas best een prettige death metal stem heeft, valt het op dat de muziek van Debauchery meer van doen heeft met heavy metal dan met death metal. ‘Skullmountain’ klinkt derhalve meer als een metal track met death metal achtige vocalen. Ook in dit nummer zijn de riffs verre van inventief te noemen.

Dat geldt eigenlijk ook voor de overige nummers op ‘Monster Metal’. ‘Metal to the Bone’ kabbelt zelfs een beetje sloom voort. Van een nummer met een titel als ‘Hate Kill Murder’ had ik wel wat vuurwerk verwacht, maar ook deze track hangt weer van simpelheid aan elkaar. Drie akkoorden, één riff, één tempo, nietszeggende teksten en een nogal clichématig refrein.

Om het feest compleet te maken komt dit album uit met twee bonus-Cd’s: het tweede album bestaat uit Duitstalige bonustracks van Balgeroth (ook een project van Thomas Gurrath). Het derde schijfje bevat het album ‘Metal to the Bone’ van Bloodgod. Het bevat dezelfde tracks als de eerste Cd, maar dan uitgevoerd door het derde project van Thomas Gurroth. Tweeëntwintig tracks dus, verdeeld over drie Cd’s. Als Debauchery fan kan je met deze release wel uit de voeten. En die zijn er echt, anders maakt zo’n band geen twaalf albums. Maar na het doorploegen van alle drie de Cd’s weet ik nog steeds niet wat ik nou met Debauchery aan moet. Serieus kan ik het allemaal niet nemen. Hou het maar op entertainment.