Deathwhite bestaat dit jaar ook alweer tien jaar en nog steeds is het een goed bewaard geheim wie er zich schuilhoudt in deze Amerikaanse band. In elk geval delen ze een gezamenlijke voorliefde voor erg weemoedige gothic/doom metal uit de jaren negentig, zodat gelijkenissen met Katatonia, Paradise Lost en Anathema (uit die periode) logisch zijn. Na ‘For A Black Tomorrow’ (2017) en ‘Grave Image’ (2020) is dit het derde studioalbum. Men begon al te schrijven aan de songs voor ‘Grey Everlasting’ vlak nadat het vorige album uitkwam, want door de heersende pandemie waren ook de selecte optredens van dit gezelschap weggevaagd.

De band heeft nooit zijn voorbeelden gekopieerd en ook nu zijn er stappen ondernomen om van een muzikale evolutie op elk album te spreken. In dit geval is er wat meer ruwe, extreme zang en zijn keyboard arrangementen prominenter gaan optreden in het geheel. De band hield dezelfde werkwijze en locaties aan om het beste van zichzelf te geven en dat betekent o.a. dat Dan Swanö weer instond voor de mastering. Deze uitnodiging om te zwelgen in melancholie en smart nemen we graag aan, want het is de schoonheid in het gebodene dat ons terug sterkte geeft. We kunnen ons voorstellen dat dit thema nu nog intenser was, aangezien alles geschreven werd tijdens de vreemde tijden toen covid-19 onze handel en wandel bepaalde. Onnodig te melden dat dit een gitzwarte plaat is.

Zwevende keyboards in de intro ‘Nihil’ monden uit in de zware gitaar riffs van ‘Earthtomb’, dat meteen voor een frisse bolwassing zorgt. Of wat dacht je van zwartgeblakerde blastbeats om je wakker te schudden? Een grove catharsis om even later alle aandacht te schenken aan de weemoedige zang en huilende solo’s die wel vertrouwd klinken bij Deathwhite. Deze ruwe erupties worden maar mondjesmaat afgevuurd. De tweede video ‘No Thought Or Memory’ is met zijn trage riffs en langgerekte zanglijnen een mooi voorbeeld van verwantschap aan Funeral en Katatonia. Men blijft de dingen met fluwelen handschoenen aanpakken, in vredige, sensitieve songs als ‘Quietly, Sudenly’ en het titelnummer dat we graag een hybride van Anathema en Pink Floyd dopen. Tijd voor een opdoffer met ‘White Sleep’. Deze derde single blaast je aanvankelijk weer van je sokken met hoekige riffs en ook een geslaagd uitstapje naar ruwere zang. Deze contrasten maken de plaat nog beter, want ingehouden pracht bieden het Tool-achtige ‘Immemorial’ en het mediumtempo verhalende ‘Formless’ in overvloed. Het toppunt van fatalisme krijgen we in ‘So We Forget’ dat opstijgende keyboards en prachtige gitaarsolo’s heeft. De spanning wordt heerlijk opgebouwd in ‘Blood And Ruin’, één van de hoogtepunten. Aanvankelijk heel sensitief met tokkelende gitaren en de kale aankleding van bas en cimbalen. De donkere zang wedijvert met Jim Morrison (The Doors). En toch komt die grandioze uitbarsting er nog, maar pas op het einde. Ook het laatste nummer is van een ontroerende schoonheid. Hier is alles omfloerst en atmosferisch in Pink Floyd stijl. De tekst laat de luisteraar inmiddels dieper en dieper in het moeras zinken, tot je beseft dat dit een tijdloze knaller is. Nou ja, knaller… het is eerder een trage, rustige plaat, maar wel één die dik aan te raden is als je te vinden bent voor enige beklijvende melancholie.