Lords of Metal
Arrow Lords of Metal

Sonic Whip in Doornroosje – Nijmegen 6 en 7 mei juni 2022

“Door de strobelights, de daarin bewegende menigte, de manier waarop de zanger zijn leuzen de vergetelheid in slingert en de repetitie, krijg ik het idee dat ik bij een apocalyptische samenkomst ben beland.”
Het is mei 2020 en de derde editie van Sonic Whip…oh wacht, het is 2022. Geintje, ik denk dat ondertussen alle corona betogen en dat “we weer kunnen” voorbij zijn gekomen. Ik laat dat dus achterwege. Alles is weer in volle gang.
24 juni 2022 I Tekst: Bart Meijer| fotografie: Lorenzo Smulders

Dag 1.

Na aankomst in Nijmegen en ingecheckt te hebben in het hotel (het festival is voor de eerste keer twee dagen) begeven we ons naar Doornroosje om binnen te komen in de Red Stage (de grotere van de twee zalen), waar Kal-El net begonnen is met hun set. De band heeft de klassieke samenstelling van vijf man – alhoewel de vier-man band ook redelijk klassiek is, al is die vaak uit nood geboren – en zet een strakke, zware set neer, met in de duistere krochten van Doornroosje een vrij heftige lichtshow. De zanger is goed, alhoewel hij er met enige regelmaat naast zit. Qua geliktheid past de zang ook goed bij een band als Volbeat of Disturbed. De band krijgt het publiek, dat nog aan het opwarmen is, al goed mee met hun tomeloze riffdrift. Afsluiter ‘Dark Majesty’ hakt er in als een effectbal die de Dam opgeschoten wordt.

Vervolgens speelt Supersonic Blues, en zij doen hun naam eer aan door een heerlijke blues ondergrond neer te zetten die ze opvullen met stoner riffs en psychedelisch solowerk. Dit Neerlands kwartet oogt toch bijzonder San Francisco-achtig en neemt ons daardoor nog meer mee naar tijden en plekken waar psychedelische muziek de hoogtijdagen vierde. Heavy blues, een genre waar bijvoorbeeld Deep Purple uit voortvloeide, is een mooi label om hieraan te hangen. Het optreden gaat de heren goed af. Er is veel oogcontact tussen met name de gitaristen en de band is goed op elkaar ingespeeld. De stem past ook perfect. Supersonic Blues blaast een frisse wind door de wereld van de zware muziek.

In verband met het avondeten mis ik een groot deel van het optreden van Sacri Monti, maar wanneer ik halverwege de zaal in stap voelt de sfeer gelijk goed. Dubbele gitaren en orgel, het zou niet misstaan op een jaren zeventig hardrock festival. We gaan van ruige geluidschappen naar rustigere vaarwateren en weer terug. Dat de helft van de band Elder naast mij staat en instemmend meeknikt zegt uiteraard ook wel iets. Sacri Monti heeft zijn zaken duidelijk op orde en speelt ijzersterk. Ze neemt het publiek hendig mee in hun dromerige maar zware strofes. Met tijden voelt het als Heep meets Maiden en de band straalt een krachtige energie uit. Ze weten met het overweldigende gitaarspel en de overtuigende zang de snaren van de ziel flink in vervoering te brengen.

Have Blue is weer heel andere koek en gooit het over een ruigere boeg. Dat wil niet zeggen dat het een beukfestijn is, want ondanks de, tja, wat is het? Zware bluesrock in combinatie met hardcore? Ondanks dat spelen ze super geraffineerd. Hier staan muzikanten die alle drie een eigenzinnige speelstijl hebben en deze tot een mooi, passend geheel weten te smeden. Van sfeervolle blues tot snelle, punkachtige toestanden: een kunstzinnigheid die je zou verwachten uit Berlijn, waar de band vandaan komt.

Hedvig Mollestad klonk op papier als een vreemde eend in de bijt en de contrabas die op het podium ligt bevestigt dit enigszins. Ik las iets over jazzy… Maar ik had het behoorlijk mis. Met een fuzzy, ietwat valse gitaar (duidelijk opzettelijk) begint de set. Jazzy en mathematisch. Beide dames – op gitaar en op bas – dragen parmantige jurkjes, de drummer één of ander voetbalshirt. Dit is slechts een sluwe vermomming want de muziek die uit de speakers knalt is bijzonder heftige rock. Van desert rock – galmende gitaren tussen de canyons – tot stevige, sonische herhalingen. Na een paar nummers meldt de gitariste ons dat ze een Noorse jazzband zijn en nu wat jazz gaan spelen. Vervolgens begint de band een ware riffage aan te richten die veel minder van jazz weg heeft dan wat al de revue gepasseerd heeft. Fijn, een band met humor! Dit nummer heeft overigens een Burton-waardige bassolo. Wat volgt is zo ontzettend groovy dat het bijzonder moeilijk is om stil te blijven staan. De ene spetterende solo volgt de andere op. Een enkeling, mijzelf incluis, bangt zijn hoofd, maar de menigte staat te swingen en te dansen! Dan wordt uiteindelijk de basgitaar omgeruild voor de contrabas. Na twee wederom zwierende nummers dan toch weer de basgitaar voor de afsluiting. Hier zit een drumsolo bij. En drumsolo’s zijn voor veel mensen niet zo interessant. Als na een halve minuut de lichten doven, de spotlight op de drummer komt te staan en ik denk “oh nee”, is de drumsolo voorbij. Geniaal! De band sluit af in stijl en groot applaus en gejuich vallen hen ten deel.

Mythic Sunship heb ik met pijn in mijn hart overgeslagen, omdat ik even behoefte had aan buitenlucht, een goede bak koffie (ja, dit is wat ik ben geworden) en ook wat festivalsfeer wil proeven buiten de shows om. En daar geeft Sonic Whip meer dan genoeg ruimte voor. Er zijn eetruimtes, her en der staan lounge sets, de speciaal bierbar is present en uiteraard is daar de merch area, waar men niet alleen door het koopwaar kan struinen, maar ook met de muzikanten kan kletsen. Ook buiten zul je je niet vervelen, aangezien het daar ook een komen en gaan is van mede-muziekliefhebbers.

De voornaamste reden, van tevoren dan, dat ik naar Sonic Whip wilde gaan is Elder, een progressieve band die sinds ik hun nieuwste langspeler ‘Omens’ heb beluisterd uitgegroeid is tot één van mijn favoriete bands. Ik ben er vroeg bij en tijdens de soundcheck wordt al duidelijk dat de heren er veel zin in hebben. Onderling en met het publiek wordt het één en ander aan lolletjes uitgewisseld. Als ze dan voor het echt beginnen barst het los. Gigantische riffgolven wassen over het publiek heen en het headbangen begint. De muziek treedt even naar de achtergrond als Nick’s stem door de hal snijdt. Wat een heerlijk geluid. Een onweersbui, waarin ik even bang ben dat men, omdat er zoveel gebeurt, misschien de subtiliteiten mist die Elder juist zo geweldig maken. Even ben ik bang dat ik moet schrijven dat één van mijn favoriete bands…. Maar dan beginnen ze aan het tweede nummer en wordt duidelijk waarom ze dan zo goed zijn! Een geweldig samen- dan weer tegenspel van de gitaren en een machtige ritmesectie, die als het aan de bassist ligt makkelijk naar de voorgrond kan treden. Hij loopt ondanks zijn verfijnde basspel als een wilde te spelen. Op het podium beginnen aloude krachten op te spelen, krachten die elkaar alleen maar versterken en de betovering van Elder begint sterker en sterker te worden als ze het publiek in haar greep krijgt. Tijdens één van de punten dat de gitaren weer een samenspel hebben heb ik een moment van gelukzaligheid. Alles klopt. Dat gevoel heb je wel eens tijdens optredens, maar het is zeldzaam. De show gaat verder en je ziet bijna hoe langzaam de energie van de band naar de energie van het publiek zweeft en als die twee elkaar vinden vormen ze een soort magische hemisfeer om de hele zaal heen. Afsluiter ‘Halcyon’ levert uiteindelijk een mooi hoogtepunt, een oorgasme op, en onder luid applaus verlaat de band de bühne.

Of dit optreden nog overtroffen kan worden? Dat maakt eigenlijk helemaal geen reet uit, want Kaleidobolt heeft een bijzonder aanstekelijke vorm van rock ‘n roll, met de nadruk op ROCK en ROLL. Vol energie vuurt de band hun rocksalvo’s af op het publiek, dat overigens deels al wel wat minder energievol oogt. (Snap je mijn kop koffie nu?) De aandacht verslapt ietwat, maar aan de band ligt dat zeer zeker niet, die staan daar gewoon een partij uit hun dak te gaan. Na een paar momenten slaat de vonk gelukkig weer over en wordt er feest gevierd in de zaal.

Weer terug naar de Red Stage, waar het viertal van My Sleeping Karma begint met een emotionele groepsknuffel, dat al snel ook onder het publiek gebeurt. Lange, opbouwende composities die doen denken aan de geluiden van de desert rock, maar dan met een twist. En het is die twist waardoor de band mij niet weet te raken. Ik heb nooit iets gehad met oosterse spiritualiteit, wellicht dat dat het is. De backdrop laat bewegende beelden zien die doordrenkt zijn van dat soort zaken en het is met tijden bijna angstaanjagend. Het publiek smult van de gehele presentatie van My Sleeping Karma. De sfeer zit er goed in en het is overduidelijk dat de band speelt met zin en jolijt. Op een gegeven moment begint er iets dat me dan weer wel als muziek in de oren klinkt – een sitar nota bene, en dit mondt uit in een heerlijke muur van geluid waardoor eindelijk ook mijn voeten van de grond komen. Ik denk dat ik de laatste ben want de rest van het publiek zit al helemaal in de zone, en blijft dat tot de laatste noot!

De afsluiter van de dag is Sex Swing. Die moet je overigens niet Googlen zonder het woord band er achter. Of wel. Een kleine schare Whipsters heeft zich in de zaal verzameld als het zestal hun set aanvangt. Het meest opvallende zijn de schrille saksofoonklanken en het kenmerkende stemgeluid, dat in mijn oren oh zo typisch Brits klinkt. Niet het accent, maar de manier waarop. De rest van de band vult dit prima aan met herhalende ritmes, waardoor het publiek gehypnotiseerd wordt en al vrij snel staat het grote deel rustig met het hoofd op en neer te deinen. Door de strobelights, de daarin bewegende menigte, de manier waarop de zanger zijn leuzen de vergetelheid in slingert en de repetitie, krijg ik het idee dat ik bij een apocalyptische samenkomst ben beland. En dat is best een gave manier om deze dag af te sluiten.

Dag 2.

Een zonnige zaterdag breekt aan in het monumentale Nijmegen en voor we richting Doornroosje gaan is er meer dan genoeg tijd voor een royaal ontbijt en ontspanning op één van de vele, aardig volle terrasjes in de historische binnenstad.

Vandaag bijt Maidavale de spits af. Blijkbaar hebben veel mensen een goede nachtrust achter de rug, want als de vier dames het podium op komen en hun instrumenten omdoen is de zaal al goed gevuld. “Thank you for coming out in the middle of the day!” Een lekker, ronkend ritme ebt vanaf het podium de zaal in en ineens staan we middenin een heerlijk psychedelische desert rock film. De geluiden die de gitariste uit haar gitaar wringt geven me kippenvel en ik moet zeggen dat zij verdraaid goed is in wat ze doet. Dat is natuurlijk apart om te zeggen, want je hebt daar vrij weinig aan als de rest van de band niet even goed is, maar dat zijn ze dus wel en het eerste optreden van vandaag is sterk en overweldigend. Het is fijn om mensen zo te zien genieten.

Voordat Slomosa hun entree maken is de zaal waarin zij spelen al bomvol en de schelle gitaartonen die het begin van hun set markeren vervormen al snel tot een oorverdovende stoner-doom melange als de intro de zaal omver blaast. Lekker! Precies waar mijn behoefte ligt op dit moment. Slomosa raast als een stoomwals door de zaal en weet meerdere stijlen mooi en naadloos te combineren, waarbij de verschillende instrumenten elkaar versterken. Vooral als de tweede stem erbij komt hoor je wat ik bedoel. Die twee klinken fantastisch samen. Je ziet aan de interactie onderling dat de band met veel plezier speelt, het voelt heel organisch en natuurlijk, en het publiek reageert uitbundig. De dag is nog maar net van start en nu al is het feest.

Next up is Elephant Tree, die ik alleen ken van het ‘Day Of Doom’ live album, waarvan ik onder de indruk was. Het meest opvallende aan het zware doom-gebrom dat uit de speakers golft als dikke lagen galzwarte drek, is de meerstemmige zang. Dat klinkt soms iets te opgetogen om dit trve doom te noemen, maar het is vaak wel stuiptrekkend mooi. De dag is nog jong, maar het publiek is al vanaf de eerste band enthousiast. Dat gaat hier gewoon door en ondanks de milde nekklachten die ik aan gisteren heb overgehouden kan ik, en velen met mij, niet anders dan headbangen op de heerlijke brij aan klassieke doomriffs. Tussen de nummers door voorziet de band ons van een dosis droge humor. Britse humor. Op een gegeven moment worden er een cello en een viool tevoorschijn gehaald en krijgen we een serieus, emotioneel en muzikaal betoog voor onze kiezen. Dit wordt aangehouden in het mooie, rustige ‘Circles’, waar tijdens het publiek bijna geluidloos toekijkt. Hierna breekt de pleuris weer uit en kunnen we nog geruime tijd meedeinen op de ruige baren van Elephant Tree.

Van de volgende band, A/lpaca, is het enige dat ik weet dat ze uit Italië komen en dat is voor mij reden genoeg om er redelijk hoge verwachtingen van te hebben. Italianen kunnen immers erg creatief uit de hoek komen. Gelijk al bij de aanvang van de gitaar weet ik dat ik niet bedrogen uit ga komen. Strak, ritmisch en heerlijk retro. De soort van geavanceerde garagerock wordt ondersteund door een orgel, en dit past bijzonder goed bij de muziek. Het overheerst niet en zorgt voor een onheilspellend randje. Dit en de vervormde stem geven mij heel even een Butthole Surfers vibe, maar met veel meer cohesie en minder chaos. Zowel het orgel als het ritmische gepluk aan de snaren en het meedogenloze ritme dat de drummer in de mix gooit zorgen ervoor dat het publiek intens geëngageerd raakt, en het lukt maar weinig mensen stil te blijven staan. Eigenlijk, zie ik als ik door de zaal beweeg, is iedereen in een soort trance geraakt door dit lumineuze viertal en ik weet zeker dat dit voornamelijk door de muziek komt.

Als de laatste orgelnoten vervagen verlaat ik de zaal om op tijd bij het optreden van Stöner te zijn. Vanwege de grote namen (Bjork, Gut en Oliveri) die deze driekoppige band rijk is zijn de verwachtingen hoog gespannen! Het podium is simpel ingericht. Spartaans. Minimaal. Des te meer ruimte om te focussen op de muziek. En Stöner doet wat het belooft. Ze doen precies wat je verwacht door stoner riffs en herhaling in je smoel te stouwen. Het klinkt fantastisch, maar toch heb ik er een beetje een dubbel gevoel bij: heel origineel is het niet. Als het derde nummer aanvangt en er ein-de-lijk schijnbaar zinloze, vernuftige teksten de microfoon in worden gespuugd verander ik abrupt van mening. De mannen laten horen veteranen en meesters van het genre te zijn door genadeloos hun riffs te blijven pompen. Dat zet voorlopig de toon, met ook nog een dosis vindingrijke, korte gitaarloopjes over het geheel heen gestrooid. Het publiek geniet met volle teugen, aan de grote menigte headbangende mensen te zien. Nu ik hier zo getuige van ben bedenk ik me dat stoner wellicht het genre is met het grofste gitaargeweld. Veelzijdig in zo wel het subtiele sologedeelte dat meeloopt met de ritmesectie als het rakke-takke-tak. De moshpit die vooraan ontstaat bevestigt dit en is gemoedelijk en energiek. Een geweldig hoogtepunt zo midden op de dag.

Polymoon gaat hem niet worden: onze magen trommelen ondertussen na op de drums van Stöner. Eenmaal buiten blijkt dat er een tropische wolkbreuk boven Nijmegen heeft plaatsgevonden, maar de grond is al weer droog genoeg om op neer te vleien. Na wat proviand tot ons genomen te hebben en de nodige hois en hais te hebben gezegd gaan we terug naar binnen, waar 1000mods zojuist is begonnen. De sfeer is goed blijven hangen want iedereen is weer druk in beweging. Ook de band heeft er zichtbaar plezier in en speelt hun stevige en aanstekelijke rock zonder enige moeite de zaal in. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld en enthousiast, alhoewel de uitgebreidheid van de vocabulaire van de frontman richting het publiek te wensen overlaat. Dat is echter bijzaak als je show zo dik op orde is. Snerpende drums en grootse solos zorgen dat de beweging in de zaal aanblijft en jawel, ook 1000mods weet een moshpit te instigeren.

Kryptograf is van een hele andere orde. een groep jongemannen komt vanuit de jaren zeventig het podium opgelopen en begint te spelen. Het klinkt als hardrock, maar grootser, epischer, onheilspellender. Een soort doom powerrock. Ze spelen vanavond hun eerste show buiten Noorwegen, maar van enige spanning is niks te merken en ze spelen hun boeiende nummers zeker en enthousiast. Op een gegeven moment denk ik, wie zingt er nou? Maar naast beide gitaristen is ook de drummer zanger! Het blijkt heel makkelijk om verliefd te worden op deze band. Hoe spontaan ze op het podium staan, maar ook gewoon hoe hun muziek doorspekt is van al het goede van metal. Doomy passages, samenzang, dubbele gitaren. Ze klinken fris en vernieuwend, maar toch vertrouwd. Het publiek reageert goed op Kryptograf en ik vermoed dat ze zich erg welkom hebben gevoeld.

Earthless was de vorige keer dat ik ze zag geweldig. Toen stond ik redelijk vooraan en ik ben voornemens dat nu weer te doen. Zo gezegd zo gedaan, en de band vangt aan. En echt, elk stuk dat ze spelen is een reis, iets bijna spiritueels, waarbij je eigenlijk je ogen wil sluiten en je mee wil laten voeren, maar dat toch niet doet omdat wat de muzikanten doen super interessant is om naar te kijken. En telkens, net als je begint te denken, waar gaat dit heen? Dan gebeurt er weer iets intens. De band lijkt vooral gitaar gedreven (en dat is het ook), maar de bas en de drums zijn ook zo ontzettend sterk. Met de minuut groeit elk stuk aan intensiteit en ineens denk je: waar ben ik beland? En hoe?? Een sonische storm breekt los en als toeschouwer word je alle kanten op geslagen. Beide stukken eindigen in een niet eens zo heel erg verkapte ode aan onze grootvaders van Sabbath.

Hey Colossus neemt ons van de San Diego regio mee naar veel duisterdere oorden. Als ik de zaal in wandel zijn ze al begonnen, maar gelijk grijpen de hopeloze kreten van de netjes geklede zanger me naar de ziel. De drums slaan als een soort doomsday trommel en de bas volgt dat voorbeeld nauw. De drie gitaristen zetten verder een mid tempo atmosfeer neer en na een paar minuten merk ik dat alles perfect bij elkaar past en begin ik bijzonder hard te genieten van deze donkere lounge muziek. Wat zeg ik? Lounge muziek? De hele boel verandert plotsklaps in een enorm zwaar bombardement van geluidsgolven en Hey Colossus slaagt er fenomenaal in het onderste uit de kan te halen bij de nog aanwezige luitjes. Mijn nek protesteert, maar ik kan niet anders dan in een bubbel kruipen, de ogen dicht doen en intens te headbangen op wat hier gebeurt. Uiteraard gaan de ogen ook dikwijls open en zie ik dat dit bij meer mensen hard aankomt. Dit had ik nooit verwacht toen ik de mannen op het podium zag staan: kort haar, sommigen bebrild, het uiterlijk van mensen die een nette baan hebben en misschien wat bijrocken in hun vrije tijd. Neen! Dit blijkt de heftigste en voor mij meest intense set te zijn van Sonic Whip 2022. Als ze klaar zijn en ik ontwaak uit hun fantastische, lugubere wereld besluit ik dat dit de beste afsluiter is die ik me kan wensen.

Sorry, Motorpsycho.

Social media