Het is grappig dat zowel Deathstars als The 69 Eyes rond deze tijd met nieuw werk komen na een lange periode van sluimerend bestaan. Naar ons gevoel spreken beide bands ongeveer eenzelfde publiek aan, ook al beweert Deathstars niets met gothic te maken te hebben. Zij houden het liever op industrial rock of Scandinavische deathglam. Nochtans hokken de fans samen op festivals als Wave Gotik Treffen en lezen zij bladen als Sonic Seducer.

Maar goed, het kind moet een naam hebben. De muziek is in elk geval doorspekt met glamour, decadentie, de kille structuren van een nachtelijke stad badend in neonlicht en seksueel getinte uitingen. Het flirten met gevaar en de zelfkant is nooit ver weg. Vorig album ‘The Perfect Cult’ dateert al van 2014 en daarna nam Deathstars een break die noodgedwongen langer duurde dan gepland vanwege de pandemie. Intussen is gitarist Cat Casino teruggekeerd op het nest en is drummer Vice vervangen door Nitro. Maar aan het roer blijven staan zanger Whiplasher Bernadotte en gitarist Nightmare Industries, versterkt met bassist Skinny Disco.

Deathstars is toe aan het vijfde studioalbum ‘Everything Destroys You’ en dat betekent in twintig jaar tijd dat men altijd ruim de tijd genomen heeft eer men een volgend album uitbracht. De tien nieuwe songs illustreren de gang van de huidige wereld, een plaats waar het mis dreigt te lopen als we het roer niet omgooien. Op de ruïnes van onze puinhoop nodigt men ons uit om te dansen en alle kommer en kwel te vergeten. Synths en gitaren openen het vlot rockende ‘This Is’ waarin Whiplasher meteen van start gaat met zijn typische (soms vervormde) staccatozang. Keyboards ondersteunen de elektrisch geladen songs als ‘Midnight Party’ met zijn jaren tachtig pop sfeer en het catchy titelnummer dat een kalmere passage met piano heeft. Jeugdige opstandigheid treffen we aan in het punky ‘Anti All’, erg new wave-achtig is dit qua muziek. De band maakt meermaals gebruik van samenzang waarbij een vrouwelijke toets, o.a. in het refrein van ‘Between Volumes And Voids’, niet ontbreekt. De zwaardere riffs en donkere gothic-stem in ‘An Atomic Prayer’ bevalt ons zeer, het nummer wijkt ietwat af van de rest. Verder zal alles voor de fans heel herkenbaar zijn, al hebben songs als het speelse ‘The Churches Of Oil’ en afsluiter ‘Angel Of Fortune And Crime’ (met orgelachtergrond!) steeds fraaie accenten. Vakwerk en maatwerk vanuit Zweden waarvoor elke fan zijn of haar passende outfit (en portemonnee) kan bovenhalen. Ze zullen niet teleurgesteld zijn. We zouden – samen met hen – immers wel sip kijken als Deathstars nu opeens anders zou gaan klinken.