In het interview dat ik met Dead Head gitarist Robbie Woning deed naar aanleiding van de release van ‘Slave Driver’ liet hij al doorschemeren dat de band in een creatieve piek zat. Eén en ander vertaalt zich nu naar dit ‘tussendoor’ album ‘Shadow Soul’.

Te lang voor een EP, te kort voor een volledig album, wat maakt het allemaal uit? ‘Shadow Soul’ blijft als het om de titel gaat in ieder geval weer in de traditie van de band: twee krachtige woorden die los van elkaar maar ook in combinatie met elkaar ergens voor staan. ‘Shadow Soul’ bevat acht tracks waarvan er twee (het aan in mijn oren aan de oude Iron Maiden refererende ‘Defiance’ en het rustige maar wonderschone ‘Dark Emptiness’) kort en volledig instrumentaal zijn.

Het album opent met het naar verluidt stokoude ‘Litany of the Weak’ dat na een swingend en lekker bangend intro furieus de startblokken uit thrasht. Het “Burn! Burn!” refrein van ‘Serpents of Fame’ zal het live lekker gaan doen. Vuistjes in de lucht! ‘Caverns of Fate’ is in zoverre a-typisch voor Dead Head dat heet tempo veel lager ligt als je doorgaans van de Zwollenaren (e.o.) gewend bent. Ook in die zin is ‘Shadow Soul’ een tussendoor album want we hoorden Dead Head nog niet eerder op deze manier lekker experimenteren. Het maakt ‘Shadow Soul’ in ieder geval onwijs afwisselend. Het al genoemde instrumentale ‘Defiance’ loopt over in het snelle ‘The Age Of Hype’ waarna ‘The Run’ weer een stuk afwisselender in elkaar zit.

Dankzij Erwin Hermsen klinkt ‘Shadow Soul’ weer formidabel. Alle instrumenten en de vocalen van Ralph de Boer zijn (koptelefoon op!) goed te volgen en het totaalgeluid staat als de spreekwoordelijke betonnen muur. Het prachtige artwork is (ook wederom) van Vladimir Chebakov. Of ‘Shadow Soul’ nu een tussendoor album is of niet doet er eigenlijk niet toe. Te horen is een band die uitstekend op elkaar is ingespeeld en met veel spelplezier hun creatieve piek weet te verzilveren.