Een lekker potje death metal ga ik nooit uit de weg. Hoewel het genre haar hoogtepunt bereikte in de jaren 90 van de vorige eeuw (wat klinkt dat lang geleden, en dat is het ook!) is er ook nu nog regelmatig genoeg te genieten op dat vlak. De Profundis is al behoorlijk gepokt en gemazeld op het gebied van death metal. Hun debuutalbum ‘Beyond Redemption’ stamt uit 2007 en inmiddels zijn de Britten met ‘The Corruption of Virtue’ toe aan album nummer zes. De nadruk in de negen nummers die het album telt ligt op het technische vlak. Daarmee is de vergelijking met een band als Death snel gemaakt maar die vlieger gaat slechts gedeeltelijk op. De zanglijnen van zanger Craig Land zijn minder melodieus dan die van Chuck Schuldiner en zijn bereik ligt ook een stuk lager. Muzikaal is de Death referentie soms wel te herkennen, zoals in het intro van ‘Embrace Dystopia’. Dat de heren ook beïnvloed zijn door de oude helden van de thrash metal is af en toe ook te horen; het nummer ‘Desecrating Innocence’ heeft een openingsriff dat zomaar op een Slayer album had kunnen staan.

Tempowisselingen en blastbeats zijn er genoeg, net als beukende gitaarriffs en ingenieuze solo’s. Elk nummer van het album kan wat dat betreft als voorbeeld dienen, of het nu het megasnelle ‘Weaponised Rape’ is of het iets rustigere ‘Relentless March’. Eén ingrediënt mis ik echter op dit album en dat is de swingende onderlaag die een band als bijvoorbeeld Obituary wel in hun death metal weet te stoppen. Alleen in de eerste helft van ‘Scapegoat’ hoor ik een voorzichtig meeslepende, beukende beat. Een kwestie van smaak.

De productie van ‘The Corruption of Virtue’ is lekker helder en ook het artwork is prima in orde. Ben je na een luisterbeurt op één van de streamingsdiensten overtuigd of ben je gewoon een fan van deze band; wacht niet te lang met het scoren van de CD want deze wordt slechts in een oplage van 500 (genummerde) exemplaren uitgebracht.