Acht jaar is het geleden dat het debuut van De Arma uitkwam, met als titel ‘Lost, Alien & Forlorn’, maar dit Zweedse duo blijft actief. Eindelijk is er een tweede album en dat zou reeds lang geleden geschreven en opgenomen zijn. Voor ons is het nieuw en een belangrijk verschil is dat de Engelsman Frank ‘The Watcher’ Allain (bekend van Fen en Fellwarden) niet meer te bekennen is als zanger. Andreas Pettersson, hij richtte De Arma op in 2009, staat nu naast zijn gitaar- en basspel garant voor de cleane zang. Het andere lid is Johan Marklund op synthesizer en drums. Beiden zijn ook actief in Stilla, maar die spelen nog black metal.

De Arma heeft duidelijk een keuze gemaakt voor gothic rock. Het kordate, maar warme en cleane stemgeluid van Andreas past wonderwel bij de op gitaar riffs gerichte muziek die men kan onderbrengen bij wat destijds ‘gitaarrock USA’ genoemd werd, maar in huidige termen spreekt men beter van post rock, shoegaze en zelfs een vleugje post punk bij de rammende gedeelten.

Bovenal is de muziek vervuld van melancholie. Zware, gitzwarte melancholie, maar anderzijds ook de verlangende, koesterende zijde van deze emotie. Vandaar dat de muziek van De Arma, ondanks al die duisternis en onvervulde wensen, toch een gevoel van comfort en geborgenheid geeft. De songs zijn lang, zowat tussen zes en tien minuten, waarbij men in het midden meestal een rustiger stuk van atmosferische aard inbouwt. Het is goed dat de ideeën van lang geleden nu uitgewerkt zijn tot een professioneel album waar het aangenaam naar luisteren is. In de songs ‘Illusions Of Love’ en ‘Days Of Judgment’ horen we enige vrouwenzang van Maria Oja, naast de stugge gothic stem van Andreas die me aan Men Without Hats doet denken. Het geeft een wenk naar werk van Anathema en Antimatter, omdat de vrouwenzang zeer gevoelig en beschouwend is. Bijgevolg is ‘Strayed In Shadows’ een album dat zijn doel niet voorbij schiet en je op een kille avond een gevoel van comfort en geborgenheid geeft.