Al struinend door Bandcamp, kwam ik vorig jaar de band Dawn Of Ouroboros tegen. Toegegeven: het was de cover art van de ‘single’ ‘Sorrow’s Eclipse’ die in eerste instantie in het oog sprong. Toch maar even het nummer aangeklikt … en wat volgde was eigenlijk niets anders dan liefde op het eerste gehoor. Ik viel als een blok voor de rijke schakering en afwisseling van en de emotie in het bijna negen minuten durende nummer. Een volledig album zou in 2020 volgen en dat ligt nu voor me. Zullen de door mijzelf opgeworpen, hooggespannen verwachtingen waargemaakt worden of blijft het bij een intense flirt van afgelopen september?

‘The Art Of Morphology’ opent met een regenbui, een ingetogen gitaar en fluisterende woorden van zangeres Chelsea Murphy, om vervolgens halverwege de track volledig om te slaan naar rauwe black metal met een diepe grunt en een hoger tempo. Geëindigd wordt er echter weer met een sereen gedeelte, waarna de roep van een uil het eerste nummer ‘Revivified Spirits’ op subtiele wijze eindigt. Dit variëren, het voortdurend op zoek zijn naar sfeer- en tempowisselingen, het spelen met de dynamiek, het tot in detail uitwerken … het is iets wat op ‘The Art Of Morphology’ voortdurend terugkomt. Geen moment blijft de band lang in één muzikale hoek hangen; atmosferische black metal, post-black en progressieve (melodieuze) death vechten voortdurend om hun plekje. Tracks schakelen net zo makkelijk van zeer melodieus tot momenten waarop het dubbele bas pedaal er ongenadig hard van langs krijgt en black metal de boventoon voert (‘Lunar Cathexis’), om vervolgens om te schakelen naar een gedeelte dat overgenomen wordt door de piano, haast etherische gitaarlijnen of ontroerende, zuivere vocalen. Het album roept zo ontzettend veel verschillende emoties op. Betrapte ik mezelf nu op vochtige ogen tijdens het eerste keer beluisteren van ‘Pinnacle Induced Vertigo’? Van ongerepte schoonheid naar donkere agressie; al die overgangen gaan naadloos en verfijnd in elk over en klinken werkelijk geen enkel moment geforceerd. Opvallend daarnaast is dat het album een heel natuurlijke flow heeft meegekregen. Op de juiste momenten wat gas terug, dan weer wat sfeerijker, dan weer wat rauwer. Dawn Of Ouroboros lijkt een band die heeft nagedacht over een volledig album en dat als het ware als een volledige compositie heeft opgebouwd (in plaats van een aantal tracks op een album achter elkaar te plakken). Zonder de andere bandleden te kort te willen doen, is er een hoofdrol weggelegd voor zangeres Chelsea Murphy; ze bedient zich van intens diepe, rauwe black metal vocalen, maar tovert ogenschijnlijk net zo makkelijk fragiele, gevoelige zuivere vocalen tevoorschijn. De band voegt daar af en toe nog wat gesproken woorden (o.a. ‘Spiral of Hypnotism’, ‘Sorrow’s Eclipse’) aan toe, wat voor nog meer diversiteit zorgt.

Waar veel albums aan hoge verwachtingen ten onder gaan, stelt ‘The Art Of Morphology’ werkelijk geen moment teleur. Het debuut van Dawn Of Ouroboros is een album wat ontzettend fraai, gedetailleerd en vol emotie is uitgewerkt en het stempel progressieve post-black/death metal probleemloos met zich mee kan dragen. Na bijna 40 jaar luisteren naar metal gebeurt het niet veel meer dat muziek me zo tot op het bot weet te raken. ‘The Art Of Morphology’ bezorgt me rillingen, kippenvel en op de één of andere manier een intens gevoel van innerlijke rust en geluk. Een band die dat voor elkaar weet te krijgen, kan op een uitzonderlijke hoge waardering rekenen.