Darkwoods My Betrothed maakte in de eerste helft van de jaren negentig drie albums, maar ze werden nooit zo populair als hun soortgenoten Dimmu Borgir of Cradle Of Filth. Na de eeuwwisseling vernamen we niets meer van de zwartgeblakerde Finnen (behalve dan dat hun sessietoetsenist wereldberoemd werd met het symfonisch gerichte Nightwish natuurlijk). Het is dan ook een grote verrassing dat er nu, 23 jaar later, plots een nieuw album is van Darkwoods My Betrothed.

Belangrijk om te melden is dat de drie oorspronkelijke leden – zanger Pasi Kankkunen, gitarist Jouni Mikkonen en bassist Teemu Kautonen – nog van de partij zijn en al het nieuwe materiaal geschreven hebben. De inbreng van Tuomas Holopainen (het brein van Nightwish) – die ook terug van de partij is en nu als volwaardig lid – wordt omgeschreven als substantieel en dus bevat het album behoorlijk wat toetsen en orkestratie. Enkel de drummer is nieuw en wat is logischer dan Kai Hahto (Nightwish) erbij halen?

De band is er goed in geslaagd om zijn authentieke geluid een zekere old school vibe te geven, terwijl er toch veel toegevoegde waarden opduiken die wijzen op een hedendaagse aanpak. Denk maar aan symfonische arrangementen en een productie die veel beter klinkt dan vroeger. Het is een album waarin veel verschillende elementen de revue passeren, soms op duizelingwekkende snelheid. Openingstrack ‘Name The Dead’ vangt pontificaal aan met orgel en een preek, maar dan barst de furie los en kunnen we spreken van heel heftige, vrij rudimentaire black metal met snerpende vocalen. Gitaarsolo’s zijn dan weer van een andere orde, want plots klinkt dit erg melodieus, dan weer flitsend, maar altijd eerder neoklassieke virtuositeit hier. Gastgitarist Markku Kaustin levert een belangrijke bijdrage op dit album. Tal van vertellers duiken plots op in de songs. De boze stem klinkt pompeus, het gesproken stuk is theatraal en de invloed van klassieke muziek is niet te ontkennen. ‘In Evil, Sickness And In Grief’ is ook zo’n volgepropte compositie: Het bombastische intro voert weer naar snelle black metal, maar er zijn ook tragere passages die episch aanvoelen en dat maakt het laatste deel erg mooi. Even is hier Johanna Kurkela (vrouw van Holopainen) te horen als nachtegaal.

Je merkt dat de muziek nog steeds geënt is op bands als Cradle Of Filth en Dimmu Borgir (en in de furieuze stukken zelfs eerder de eerste golf van black metal dan de tweede), maar dan wel met enige eigenheid aangevuld. Met de aanstekelijke single ‘Murktide And Midnight Sun’ treden we het gotische tijdperk in met cleane, lage zang. Dit is een heel andere en erg vlotte kant van Darkwoods My Betrothed. Vanwege het glorieuze gevoel en samenzang maakt deze song ook een folky Viking indruk en dat is nooit ver weg in Scandinavië. Een topnummer! Flink doorrammen gebeurt er in het stampende ‘You Bitter Source Of Sorrow’ (maar let op volle toetsen op de achtergrond en mooi gitaarwerk), terwijl we de tokkelende gitaren en sensitieve cleane zang in ‘In Thrall To Ironskull’s Heart’ een ballade kunnen noemen die nooit melig wordt. Dat brengt ons bij het geladen thema van dit weldoordachte album: de Grote Noordse Oorlog die woedde van 1700 tot 1721 en welke invloed dit op het Finse leven had. Deze song gaat over een welbepaalde strijd in 1721. Na dit melodieuze, bedachtzame nummer volgt er furie in ‘Massacre’ en het woeste ‘Black Fog And Poison Wind’ (wat een dierlijke kreten!) om met een symfonische outro de boel af te ronden. Wie houdt van theatrale en bombastische (black) metal, doet er goed aan om de terugkeer van Darkwoods My Betrothed niet ongemerkt voorbij te laten gaan.