Nu Iran als bedenkelijk oord weer volop in de belangstelling staat, is het best aangrijpend om een album ter bespreking te ontvangen van de Iranese artiest Aria Moghaddam met zijn vriend Mehdi 14CH. Dark Matter is de projectnaam waaronder dit gebeurt en zij maken emotionele dark metal. Eerder trokken zij onze aandacht met de singles ‘Except Love’ – met gesproken woord van Daniel Cavanagh (Anathema) en drums van Fab Regmann (Antimatter) – en ‘Eartless Child’. Nu is er een volledig album dat best indrukwekkend is en de titel ‘Nebula To Black Hole’ draagt.

De wonden van het bestaan in zo’n land staan centraal in de acht songs. Dit gaat diep en kan met recht ‘doom metal’ van een speciaal kaliber genoemd worden. Er zijn sfeermomenten die verwijzen naar Antimatter, maar er is ook een lichtje aan het einde van de tunnel dat ons doet beseffen dat kunst helend kan zijn in zulke troosteloze omgeving. Met veel respect hebben we dit album dan ook leren kennen. 17 artiesten uit 11 landen hebben bijgedragen om tot dit mooie resultaat te komen, zodat we vrijuit kunnen spreken van een internationaal gebeuren. Naast de banden met Antimatter en Anathema willen we zeker de betrokkenheid van Thomas Helm (zanger Empyrium) en Juuso Raatikainen (drums – Swallow The Sun) extra vermelden.

‘Except Love’ is atmosferische pracht met een diepgaande, narratieve contemplatie van Anathema brein Daniel Cavanagh. Deze duisternis is hem op het lijf geschreven. Kippenvel! Tweede single ‘Earthless Child’ bevat esoterische zang van Anaé die zich waardig lijkt voort te schrijden tussen tempelzuilen vol vergane glorie, het apocalyptische gevoel wordt versterkt wanneer gitaren invallen en men geïnspireerd lijkt door My Dying Bride. Dé metaltrack is ‘Theory Of X’, nogal basisch hakkend met diepe grunts van Aria en later toch weer oriëntaalse vrouwenzang. De hoge sopraanzang van Déhà beheerst ‘Imperfect Universe’, later rockend met geëxciteerde mannenzang en vurige gitaarsolo’s. Het is trouwens opmerkelijk dat er zoveel vrijheid en respect gegeven wordt aan vrouwen, want ook ‘Void Wor(l)d’ wordt getrokken door de zang van Anaé. Wereldmuziek of folkloristisch? We laten het in het midden. Wel passioneel. ‘Funeral’ is een lange compositie, opgesplitst in twee delen. In het eerste deel krijgen we wederom kippenvel door de vocale manifestatie van Thomas Helm (Empyrium) die zijn fatalistische woorden over ons uitspuwt. En dan resten ons nog twee lange tracks. ‘Funeral Pt 2’ beklijft met fluisterende passages, weemoedige samenzang, ferme grunts, mooie gitaarsolo’s en vrouwenzang en dit alles in het kader van onvrede met de situatie. ‘Black Hole’ opent de poorten naar een betere wereld, misschien niet in deze, maar heeft vooral een transcendentale atmosfeer met een eerder klassieke benadering en belerende spreuken. We citeren even Thomas Helm wanneer hij te midden van donderslagen proclameert: “Life is a Journey, not a Destination”.

Geen spek voor de bek van de modale metalfan, maar zij die een diepgravende beschouwing van dit ondermaanse bestaan in een doomachtige soundtrack kunnen smaken, zullen hiervan smullen. En verzadigd achterover leunen. We denken dan aan de achterban van Clouds, Antimatter en Swallow The Sun.