Cult Of Scarecrow: “We hebben ondertussen al zoveel mensen gesproken en die hoorden elk een andere groep en invloed erin. We spelen ons eigen ding en ons eigen genre. Er werd nooit echt over nagedacht. Beschrijf het maar als grunge infused heavy metal”
Drie jaar geleden bracht het Belgische Cult Of Scarecrow hun gelijknamige EP uit, die heel goed ontvangen werd. Dat stille coronajaar zorgde ervoor dat ze heel wat tijd konden besteden aan het schrijven van nieuwe nummers en de opname van een nieuw album. Nu verschijnt hun volwaardige debuut ‘Tales Of The Sacrosanct Man’ en dat laat een band horen die enorm gegroeid is. Tijd voor een interview en dus mochten we bassist Gunther Poppe en gitarist Jan Van der Poorten thuis ontvangen voor een uitvoerig gesprek over de band, het nieuwe album en een stuk metalgeschiedenis in Zele. Uiteraard met enkele artisanale zware bieren erbij.
Koen de Waele Ι 7 augustus 2021
Tussen de EP en het debuutalbum is een groot verschil te horen. De nummers klinken een pak toegankelijker en je zou ze bijna catchy kunnen noemen met enkele grote meezingers erbij. Was dat een natuurlijk groeiproces of een ware zoektocht?
Het album is een pak toegankelijker. We hebben er niet specifiek naar gezocht, het kwam er ineens. Onze voorgaande drummer Jeannot Schram is verhuisd naar Kreta en woont daar ergens ontdaan van alle luxe op een berg. Nico Regelbrugge heeft hem vervangen en het verschil tussen hun speelstijl is best significant te noemen. Jeannot speelde eerder sober terwijl Nico een rasechte metaldrummer is maar ook meer gebruik maakt van versieringen en extra’s. Dat paste grotendeels bij onze muziek. Jeannot had een heel wat invloed bij het schrijven van de nummers en was een grote fan van doom en stoner. Vandaar dat de nummers op de EP langer waren en meer de doom richting uitgingen. Die lengte was nooit een probleem maar als we nu nog nummers spelen uit onze EP, zijn ze toch enkele minuten ingekort. Als je in een groep speelt, heeft iedereen zijn eigen stijl en inbreng. We zijn met zes leden en iedereen mag zijn idee aanbrengen, we zien wel wat we er van maken. We hebben met Ivan nog een gitarist in de band die al twintig jaar niet meer naar andere muziek luistert en de riffs bedenkt, vandaar die jaren tachtig invloeden. Luister maar eens naar het nummer ‘Robotized’. De originele riff was een rasechte thrashrif. We hebben er een andere cadans op gestoken en zijn zo op het nummer gekomen zoals je het nu hoort. Je hoort nog wel aan de techniek dat sommige gitaarpartijen de thrash richting uitgaan maar je hoort evengoed doom of grunge. Als het goed klinkt, dan blijft het.
Toen we de recensies begonnen lezen, vonden we vooral het woord doom terug. Het was nooit onze bedoeling om die trage metal te spelen. Black Sabbath wordt ook regelmatig geassocieerd met doom metal maar niet al hun nummers kan je daar onder klasseren.
Zelf zouden we het eerder beschrijven als heavy metal met af en toe een doom richting maar er zit zeker zware rock in verweven met invloeden van grunge en stoner die het geheel erg catchy en stijlvol maken.
We hebben ondertussen al zoveel mensen gesproken en die hoorden elk een andere groep en invloed erin. We spelen ons eigen ding en ons eigen genre. Er werd nooit echt over nagedacht. Beschrijf het maar als grunge infused heavy metal.
Bijna elk nummer is wel ergens voorzien van één of andere sampler als intro. Alleen daardoor merk je al dat er een pak meer tijd in de afwerking zit. Was dat de invloed van producer Ace Zec?
Voor de samenzang was Alice In Chains wel een invloed. Er werd echt nagedacht over alle harmonieën en koortjes en die werden dik gelaagd voorzien. Ook de keys erin geven er een speciale toets aan.
Ace Zec is beroepsmuzikant, een heel goede drummer en speelde bij heel wat bands. Hij ging zelfs mee als drumroadie met een superband als Muse. Hij heeft zijn eigen studio en is geluidstechnieker, muziek is zijn beroep. Op onze EP had hij gedaan wat we van hem vroegen als geluidstechnieker. Nu maakte hij echt deel uit van het project en had heel wat invloed. Hij was zelf vragende partij om meer zijn mening te geven en was recht voor de raap en best streng te noemen, maar het bracht op.
Hij ging tot in het detail alles na en gaf zelfs tips over het stemmen van de gitaren. Soms kwam hij ook met kleine arrangementen en stelde die voor. Zo is er een echte samenwerking tussen de gitaren en de keyboards en dat is toch zijn verdienste.
De samplers hebben we zelf gemaakt. Mijn dochter (Gunther) heeft er twee gemaakt. De mannen van The Music Cave uit Nieuwerkerken hebben onze laatste video gemaakt en zorgden voor de intro van ‘This Blood’. Ook alle andere samplers werden door hun gemaakt. De intro van ‘Doorkicker’ gaat over de massamoord in Twelve Oaks waar een oudgediende militair uit Afghanistan doorsloeg en twaalf mensen doodschoot. Er zit een origineel fragment in uit de verslaggeving. Je hoort radiozenders en die spelen kort een nummer uit onze EP. Dat was een leuke verwijzing naar ons verleden.
Onze zanger Filip is een echte perfectionist die soms blijft twijfelen of iets nog beter kan. Af en toe moesten we hem intomen en zeggen dat het goed was zoals het is. Hij was nooit echt tevreden over zijn zang, zelfs als de rest het ideaal vond, moest hij nog zoeken of het beter kon. Je hebt een budget en tijd en dat moet verdeeld worden volgens elk zijn instrument. Op een gegeven ogenblik moet je de knoop doorhakken en zeggen maximaal twee dagen en geen vier. Alles in de band kan gezegd worden, we hebben een grote spreekcultuur. Soms durft dat wel eens te botsen.
Ook jullie nieuwe keyboardspeler Robbie Eelbode heeft zijn duit in het zakje gedaan en de keys zijn meer aanwezig als op de EP. Op het nummer ‘Lazarus’ hoor je zo een typische jaren tachtig melodie. Zijn jullie daar fans van?
Robbie is met zijn 42 jaar de jongste en je zou niet verwachten dat hij in de sfeer van de jaren tachtig zit. Maar hij is super enthousiast en zijn inbreng was uitstekend. Hij zou alles volsteken met zijn keys dus het was wat zoeken naar een goed evenwicht. Op onze EP was onze vorige keyboardman Eddie nog aanwezig. Oorspronkelijk begonnen we de band zonder een keyboardspeler maar we voelden aan dat er iets aan ontbrak, vooral naar samplers, loops en keyboards toe. Ik kende Eddie en vroeg of hij zin had om eens langs te komen. Hij jamde dan mee en we voelden onmiddellijk aan dat onze muziek zoiets nodig had.
2020 was een heel stil jaar. Wat hebben jullie allemaal gedaan in dat jaar?
Eigenlijk nog best veel. We traden op tot in maart 2020, dan lag alles stil en tussen twee golven door speelde we in september op een klein festival in Temse voor een publiek van honderd zittende fans. De opnames voor onze cd waren gepland in het voorjaar van 2020, maar door de corona schoof dat op. In augustus 2020 begonnen we als gek te repeteren en in oktober werd de studio geboekt. Alles werd apart opgenomen volgens de geldende coronamaatregelen. Jan heeft wel corona gehad en heeft daarbij producer Ace besmet, daarom dat hij ons nooit meer zal vergeten (lacht). Maar met de rest van de band was er onderling geen contact. Toen een lid zijn bijdrage inspeelde, was er wel altijd een ander bandlid aanwezig om vanaf de zijlijn toe te kijken. Toen Filip zijn zangpartijen deed, zat Jan erbij. Zo werd Ace besmet.
Met Wormhole Death Records, zitten jullie bij een Italiaans label. Merk je dat een label een grote meerwaarde is?
We hadden een goed product en wilden het niet zelf uitbrengen. We hebben verschillende labels aangeschreven en kregen de nodige aanbiedingen. Reject The Sickness zit ook bij dat label. Ik ken de zanger en vroeg wat hij er van vond. Zo kreeg ik uitstekende feedback over Wormhole.
Het label reageerde heel snel en ze konden zelfs de nummers beschrijven, wat erop wees dat ze wel echt goed geluisterd hadden. Iedereen was vol lof over hun distributie en promotie en hoe ze met andere bands omgingen. Ze vroegen geen exclusiviteit waardoor we zelf alle rechten van het album behouden. We hadden ook andere en veel mindere aanbiedingen ontvangen. Er waren er zelfs bij waar we een deel van de inkomsten van de merchandise moesten afstaan. Dat je als band een bedrag krijgt van het label om de opnamekosten te dekken, is al lang gepasseerd. Of je moet een naam als Epica of Nightwish zijn. Nu moet je als band een kant-en-klaar product afleveren en een deal proberen te vinden. Tijdens de opnames van de EP wisten we er geen zak van. We gingen een demo maken en die was zo goed, dat we er direct een EP van gemaakt hebben. We zaten dan nog bij Hardlife Promotion en die leverden heel goed werk, maar dat kost allemaal geld. Wormhole en Sounds Of Hell deden ook promotie dus moesten we beslissingen nemen waar ons geld naartoe ging. Sounds Of Hell doet de promotie in de Benelux, Wormhole de rest van de wereld. Er is geen exclusiviteit dus dat werkt perfect. We weten ook wel dat we het vooral in België en Nederland moeten doen en we nooit zullen doorbreken in Amerika.
Jan en ik hebben nog samen bij Dead Serious gespeeld en daarvan kwam in 1991 het album ‘It’s A Nice Day’ van uit. Dat album werd volledig geremasterd en voor de dertigste verjaardag opnieuw uitgegeven via het Belgische label Sounds Of Hell. We waren destijds met vijf leden en daar slechts nog drie van in leven. Voor de rest gaat er niets met gebeuren, dus geen reünieoptreden of zo. Het maakt wel deel uit van onze geschiedenis. Toen we met Dead Serious stopten, ontstond Die Sinner Die. Noem dat gerust een soort uitvloeisel. In 1996 stopten we daar mee om in 2016 terug voor ons plezier samen te beginnen spelen. Armand Tiebout was onze toenmalige zanger maar wegens gezondheidsproblemen ging het niet meer voor hem. Zo kwam Filip erbij en wat later ontstond dan Cult Of Scarecrow.
Jullie draaien beiden al enkele decennia mee in het genre. Cult of Scarecrow is eigenlijk een relatief nieuwe band. Of wat voor een plaats binnen het metalgenre mikken jullie?
De betere Belgische podia en dat in een straal van tweehonderd of driehonderd kilometer. Het clubcircuit hebben we ondertussen wel gezien. We zeggen niet neen tegen aanbiedingen maar er moet wel iets inzitten. We zitten ondertussen bij een boekingskantoor en er is groei aanwezig.
Als we in cafés willen blijven spelen, kunnen we dat evengoed zelf boeken. Eén van onze eerste optredens was in de B52 in Brugge met twee andere bands. We speelden voor de inkomsten en moesten die verdelen door drie. We hadden dan in totaal vijfenzestig euro verdiend met zes man. Dat geld werd nooit verdeeld maar in een pot gestoken om opnieuw te investeren in de band. We beseften achteraf wel dat we dat nooit meer mochten doen. De uitgaven aan drank die avond waren groter, dat proberen we nu toch te vermijden. Met Dead Serious destijds, speelden we soms voor vierhonderd man, dat was een groot verschil. We speelden ook veel in Nederland. Daar kregen ze destijds enorm veel subsidies en als onbekende Belgische band verdienden we daar gemakkelijk vijfhonderd euro per avond. Dat is nu niet meer mogelijk. Maar als je twintig jaar later speelt en terugkomt met vijfenzestig Euro. Neen bedankt.
Waarom zijn er trouwens twee verschillende datums voorzien van de release, eentje in juni voor België via Sounds Of Hell en de rest pas in september via Wormhole?
De releasedatum van juni was een toegift. Er waren al heel wat optredens geboekt en daar wilden we al cd’s verkopen. Vandaar die deal. September werd gekozen omdat dan iedereen terug is uit vakantie.
Heeft het label een goede distributie of moet je nog andere wegen volgen om een T-shirt of cd te kopen van jullie?
Wormhole heeft een uitstekende distributie, je kan het album zelfs kopen op Bol.com. Hier ga je er vrij gemakkelijk aan geraken. Op onze site gaat er zeker een verwijzing naar Sounds Of Hell staan en anders kom je maar naar de stand op onze optredens. Onze andere merchandise wordt hoofdzakelijk op die manier verkocht.