Dat je vaak meer dan één keer moet luisteren bewijst Crobot met hun nieuwste album ‘Motherbrain’. Na de eerste keer luisteren dacht ik: dit is echt bout. Maar gedurende de dertig daaropvolgende keren dat ik de plaat door mijn hoofd liet gaan kwam daar verandering in.

Crobot is niet bepaald bijzonder, ze maken een soort rock dat je zeker al eens eerder gehoord hebt en die lekker in het gehoor ligt. Een sound waar niks mis mee is. Ik ga daar dus behalve het volgende ook niet over klagen: zodra deze band de rock ‘n roll kant opgaat en ruig en luid probeert te zijn bereiken ze een niveau dat de oppervlakte nooit verlaat. Een schreeuwende stem en standaard gitaarpartijen. Echter, zodra Crobot enigszins de stilte en de langzaamheid opzoekt verandert deze band in iets waarvan ik heel graag meer wil leren kennen. Het is niet omdat ik nu eenmaal van neerslachtige, mysterieuze nummers hou, maar Crobot intrigeert enorm zodra ze de riffs introduceren en daar bijpassende vocalen en melodiën aan hechten.

Als Crobot besluit van koers te veranderen en een intense doom en/of stoner-kant op te gaan, dan zie ik echt veel potentie in deze band. Ik moet eerlijk zijn, met de songs op ‘Motherbrain’ weten ze me dusdanig te boeien dat ik uitkijk naar een volgende release. Tot die tijd echter bestempel ik ze als een succesvolle stadion rockband met heerlijke Xenos, metal-wijsheden, zoals ‘Sitting front row to watching the world burn’, ‘there’s so much to do with so little time’, ‘revenge will be mine’ en, mijn favoriet, ‘venomous poison’. Ik bedoel, kom op.

Dus een beetje een half/half album als je naar diepgang zoekt, maar als je gewoon voor rock en metal gaat is dit zeker een parel!