In het jaar dat Cradle Of Filth dertig gotische kaarsen mag uitblazen, verschijnt het nieuwe (13e!) studioalbum ‘Existence Is Futile’. De huidige Engels/Tsjechische alliantie onder leiding van opperfilth Dani is inmiddels ook al een zestal jaren op dreef, al moeten we er wel bij vermelden dat Lindsay Schoolcraft sinds vorig album vervangen is door Anabelle Iratni (waar Dani ook mee in Devilment speelt).

Sinds 2015 is de band min of meer teruggekeerd naar het oergeluid waar men bekend mee geworden is. Dat staat borg voor een zekere standvastigheid en voedt het vertrouwen. Omdat men nog steeds heel sterke songs schrijft, is dit variëren op een gekend thema de beste zet die men kon doen om elk album te vullen met waardige songs. Komt daarbij dat men voor ‘Existence Is Futile’ gekozen heeft voor een sound die zo dicht mogelijk aanleunt bij hun live geluid en dat kon men producer Scott Atkins als oudgediende gerust toevertrouwen.

Na de symfonische intro klinkt de complexe en wispelturige black metal met gotische horrorelementen en occulte mystiek in ‘Existential Terror’, ‘Necromantic Fantasies’ en de eerste single ‘Crawling King Chaos’ dan ook op maat gesneden. Met orkestratie aangezette nummers met een hoofdrol voor Dani’s typische vocale escapades waarin ook het metalen element sterk vertegenwoordigd is door puike riffs en vinnige solo’s. Na het intermezzo ‘Here Comes A Candle’ volgen drie songs waarin het tempo naar beneden gaat. Deze sluipende, gitzwarte romantiek gaat hen goed af in ‘Black Smoke Curling From The Lips Of War’ waarin een geniepig cleane stem voor verderf zorgt, maar ook voor aanstekelijkheid. ‘Discourse Between A Man And His Soul’ noemt de band zelf een monsterlijke ballade, maar wij houden het erop dat dit trage nummer doomallures heeft die ons zeer bevallen. En die zware riffs duiken ook op in ‘The Dying Of The Embers’, terwijl Anabelle vocaal en op orgel bewijst dat ze de geschikte persoon is in deze band. Eén van de beste songs is ook ‘Suffer Our Dominion’, mede door de eschatologische vertelrol van Doug ‘Pinhead’ Bradley. Een beetje vreemd om Cradle Of Filth op de barricades te zien klauteren om bezorgdheid over onze planeet te verkondigen, maar het levert wel een heerlijke song op. Dit album is iets minder hectisch dan sommige voorgangers, vandaar dat het beter te behappen is en het bewijst ook dat Cradle Of Filth binnen haar eigen niche nog ruimte genoeg heeft om fascinerend uit de hoek te komen.