Cordyceps is een brute death metal band uit Las Vegas die door Trevor Strnad van The Black Dahlia Murder benoemd is als ‘a thinking man’s death metal’. Wat hij hier mee precies bedoelt weet ik niet, maar feit is dat de muziek van de band valt in de categorie ‘ingewikkeld’. Daarnaast is de muziek ook vooral bruut en heavy, zoals die eigenlijk altijd moet zijn. De zang is lager dan laag, bijna een rochel soms en dan weet je wel hoe laat het is. De negen songs staan bol van de riffs die soms klinken als Immolation, soms als Hate Eternal, maar ook regelmatig ook als Cordyceps en dat is goed om te horen, wat dat duidt op een eigen smoel.

De sound in algemene zin klinkt heel dicht, met weinig ruimte voor wat zuurstof die tussen de noten door kan spelen dus het is geen makkelijke muziek om tot je te nemen. Er moet echt tijd worden uitgetrokken om de nummers te leren kennen, maar het cliché is natuurlijk waar dat je dan de mooiste resultaten krijgt te horen. Er zit weinig verschil in kwaliteit tussen de songs en ook qua structuur en opbouw lijken ze op elkaar, dus na verloop van enkele nummers moet je even iets anders gaan doen om alles te laten bezinken, maar aan de andere kant is de muziek wel dusdanig verslavend dat je met volle overgave er weer in duikt. Je wil precies de riffs volgen, hoe de drumpartijen zich een weg banen door het woud aan noten en je hoort ook nog eens de bas heel duidelijk in de mix, wat ook wel eens anders is. ‘Betrayal’ is als een legpuzzel die je moet oplossen, maar na afloop wil je hem wel inlijsten en aan de muur hangen.