Na ‘To Venomous Depths’ uit 2017 komt Cloak met hun tweede album: ‘The Burning Dawn’. Een zware titel die wel het één en ander aan de verbeelding overlaat. Wat dat betreft strookt het goed met het genre, aangezien black metal naast onheilige teksten en vernietigende instrumentatie ook vaak beelden oproept van verre, stormachtige vista’s en in corpse-paint gehulde mannen die deze stormen trotseren.

‘The Burning Dawn’ is een album dat ook tot de verbeelding spreekt. Cloak neemt het genre en experimenteert er vervolgens mee op een manier die soms doet denken aan die van Tribulation. Er wordt gebruik gemaakt van veel traditionele black metal geluiden: blastbeats, het growlen, tremolo picking, maar niet constant en de hele tijd, waardoor er een fijne afwisseling ontstaat. Deze afwisseling wordt versterkt door de avontuurlijke paden die Cloak bewandelt. Ze weven interessante gitaarstukken en tempowisselingen door de nummers heen en die creativiteit is in plaats van de meer traditionele rauwheid die zo kenmerkend is in de black metal. ‘The Burning Dawn’ klinkt namelijk wel heel gepolijst, maar niet te veel.

Slotnummer ‘Where The Horrors Thrive’ is wat mij betreft de meest veelbelovende track op het album, met name omdat hier de “experimentatie” het duidelijkst is, maar nog net niet helemaal je van het. We horen tijdens de track een bijna Dool-achtige formule die zich nestelt in het onderbewustzijn en op de vreemdste momenten weer naar boven komt. Als de band op dit soort mysterieuze ritmes voortborduurt dan denk ik dat ze het genre kunnen overstijgen en een eigen geluid gaan creëren.