De debuutplaat van Children of the Sün, ‘Flowers’, heeft me niet helemaal kunnen overtuigen, maar de durf om niet altijd de meest voor de hand liggende arrangementen te kiezen, en de duidelijk aanwezige muzikale kwaliteit, hebben me overtuigd om deze nieuwe plaat toch zeker een kans te geven. Toegegeven, wanneer de zeventigerjaren invloeden van bijvoorbeeld Led Zeppelin of Heart duidelijk aanwezig zijn, dan is er bij mij al enige krediet opgebouwd. Bij vlagen kan het soms zelfs de Blues Pills kant op gaan en dan zijn er natuurlijk helemaal bonuspunten te verdienen. Ook bij deze nieuwe plaat is de potentie van de band duidelijk aanwezig, maar toch kan het me weer niet helemaal over de streep trekken. De instrumentale bijdragen zijn gewoon erg goed, maar qua arrangeren voelt het soms vergezocht of ongeïnspireerd en kan niet echt binnenkomen. De drummer en gitarist hebben net als bij hun andere band Nephila, ook in deze band een stel zeer capabele, maar niet altijd overtuigende zangeressen, wat ook niet meewerkt aan de mate van behagen. Er zijn momenten dat je duidelijk een heel grote potentie hoort zoals de heerlijke solo in opener ‘Reflection’ of de basisriff en Led Zeppelin hooks van ‘Leaves’, maar dan zijn de navolgende ‘Blood Boils Hot’ en ‘Gaslighting’  weer bijna saai of vergezocht en zonder zeggingskracht. Zo blijf je de hele plaat heen en weer geslingerd worden tussen heel sterke bijdragen, en stukken die ondanks de aanwezige kwaliteit niet helemaal kunnen raken. ‘Roots’ is zeker geen slechte plaat, integendeel, dit is een heel behoorlijk album, maar er zit gewoon niet in, wat er in had kunnen zitten. Toch zal ik ze de volgende keer weer een kans geven; deze mogelijkheden moeten er toch een keer uit knallen.