Het uit Finland afkomstige Chalice levert deze maand haar debuutalbum af! Ze timmeren al een jaar of vier aan de weg en het is makkelijk te horen dat deze knapen geen nieuwtjes zijn als het om het bespelen van hun instrumenten gaat. De muziek klinkt gelikt en zit goed in elkaar.

Ze brengen ons sfeervolle heavy metal, maar veel minder in de power metal hoek dan dat ik zou verwachten van een Finse band, die normaal gesproken niet schuw zijn van wat symfonische bombast. Daar doet Chalice gelukkig niet aan. Echt ingetogen is het ook weer niet, er zit actie en vooruitgang in. Het is duidelijk dat de band gitaargedreven is en ze zetten hier en daar heerlijk dubbel gitaarspel neer, dat niet zou misstaan op de eerdere albums van Maiden. Chalice is echter niet een band die andere bands nadoet, ze wijken van de gebaande paden af door ook te experimenteren. Zo horen we in de titeltrack flamenco gitaar en hangt er in het onheilspellende ‘Hunger Of The Depth’ een fijne doom atmosfeer. Het gaat niet altijd goed en de gesproken passage aan het eind van dat nummer gaat wat mij betreft net iets te lang door. Ook de toevoeging van vrouwelijke vocalen in twee nummers geeft de muziek niks extra’s.

Maar goed, ondanks deze kleine aanmerkingen is ‘Trembling Crown’ wel degelijk een goed, stevig album. De heren zijn vakkundig en zetten redelijk lange nummers op een interessante manier in elkaar. Er is geen moment (okay, behalve die lange toespraak dan) waarop ik me verveel. Het laatste nummer ‘Stars’ begint wel erg kalm, wat vaak riskant is voor een album afsluiter, maar ontaardt in een prachtige, melancholische song die de luisteraar niet ongeroerd laat. Chalice is een band die ik zeker in de gaten ga houden. Ik ben erg benieuwd hoe hun verhaal zich verder gaat ontvouwen.