Voor hun achtste studioalbum is het Amerikaanse Cattle Decapitation een licht gewijzigde koers ingeslagen in vergelijking met voorganger ‘Death Atlas’. De donkere en naargeestige sfeer werd wat achterwege gelaten en maakt plaats voor een meer epische inbreng. Niet dat het er nu ineens vrolijk aan toe gaat. Zanger Travis Ryan omschrijft het trouwens nog het best: waar hun horrorverhalen zich vroeger afspeelden in de duisternis, krijg je nu nog steeds horror te horen maar vindt die plaats in het daglicht. Nog steeds hebben ze het gemunt op de mensheid die ondertussen al goed bezig is met het verwoesten van onze aarde.

Ooit kregen ze wel eens de kritiek dat hun nummers er vooral op gericht waren om zo hard mogelijk te klinken maar toch wat onsamenhangend waren. Dat is iets waar op het vorige album al niets meer van te horen was en ook nu valt op hoe goed elk nummer opgebouwd is.

Na een episch begin als introductie krijg je op ‘Terrasitic Adaptation’ flink wat te verduren. Het deathcore aspect is nog steeds aanwezig maar toch gaat alles meer over naar de death metal richting met een serieus moderne inslag. De zangpartijen van Travis Ryan zijn nog steeds indrukwekkend en gaan alle richtingen uit van grunt tot de typerende deathcore putjes rochels en dat eigenzinnige hoge stemmetje.

 ‘We Eat Your Young’ komt bikkelhard tegen je smoel terecht en bevat gitaarwerk om de vingers van af te likken. De exploitatie van de menselijke stembanden komen helemaal tot uiting in ‘The Insignificants’. Putjesgerochel, grunt, gillen en zelfs wat heldere zang passeren en dat allemaal op vier minuten tijd. ‘…And the World Will Go on Without You’ gaat dan terug helemaal de deathcore richting uit met supersnelle blastbeats en zowat alle zang die als superextreem beschouwd mag worden. Maar de tien minuten durende afsluiter ‘Just Another Body’ kan hier toch als absolute climax beschouwd worden. Het vangt aan met een akoestische gitaar waarna de drums in bijval komen met een vleugje keyboard dat het geheel een dramatische ondertoon geeft. Daarna komt Travis langs met woeste zangpartijen en groeit alles uit tot een brok furie zonder weerga. Stevige gillen diepe grunts en hoge stemmetjes maken het geheel af. Na een trager maar ronduit impressionant stukje verschijnt een cleane bijna vertellende zang die een melancholisch gevoel verspreid om dan met een lange outro af te sluiten. Probeer nu nog eens te beweren dat Cattle Decapitation enkel maar vluchtige en korte nummers kan schrijven, hier wordt helemaal het tegendeel bewezen. Het verschil tussen ‘‘Death Atlas’ uit 2019 en ‘Terrasite’ is duidelijk aanwezig. toch komt Cattle Decapitation alweer tevoorschijn met een parel in het genre.