Cainites is een nieuw opgericht project van Deathless Legacy drummer Andrea Falaschi AKA Frater Orion. Geen beginner, want hij richtte het bekendere Deathless Legacy in 2006 op, samen met zangeres Steva en bracht met deze band al vijf albums uit. Cainites bestaat verder uit gitarist/bassist Daniele Ciranna die je mogelijk kent van het gothic/doom gezelschap Motus Tenebrae, waarin we eveneens… Frater Orion achter de drums vinden. In Cainites neemt hij alle zang op zich, verder ook keyboards en drums. We bevinden ons in de metal scene van het mooie Pisa in the Italiaanse Toscanië..

De duistere, melodieuze death metal die men koos voor Cainites heeft een occulte gotische tint. Men is beïnvloed door Scandinavische en Britse bands als Paradise Lost, Insomnium, Tribulation en The Vision Bleak. De invloeden van deze twee laatstgenoemde bands zijn het meest prominent op het debuutalbum ‘Revenant’. Het is een conceptalbum over een oude orthodoxe priester die tegen zijn wil om in een weerwolf verandert bij nacht. De man worstelt met gevoelens van afwijzing door het Goddelijke en zijn geloof. Hij smeekt God meermaals om dit vreselijke bloedvergieten te stoppen en verlangt naar de verlossing. Om bij de religieuze thema’s te blijven geven we nog even mee dat de bandnaam verwijst naar de Kaïnieten, een gnostische groep – door de meesten een sekte genoemd – die aanhangers van Kaïn zijn uit het Oude Testament.

Genoeg bedenkingen, want het gaat ten slotte om de muziek. Die is vlot en behapbaar. De melodieuze death metal wordt aangedikt door grunts – die soms passend creepy zijn – maar er is ook geregeld een beetje cleane zang die vrij gladjes en beschaafd klinkt. Het is een speciale combinatie, we zullen het op conto van de verfijnde Italiaanse aard schrijven. Keyboards (orgel in ‘Forgive Our Sins’) en een enkele langere gitaarsolo (‘Theotokos’) geven extra cachet aan de compacte songs. Er zijn catchy refreinen in overvloed waarin cleane zang opduikt, al dan niet met een echo van grunts en het nummer dat me het meeste aan The Vision Bleak doet denken is ‘Cainites’, genoemd naar de bandnaam. De algehele sfeer is duister en occult, maar wel als charmante entertainers gebracht. Dat betekent ook toegankelijk. Zware doom riffs in ‘Embrace’ staan tegenover een fluisterende passage met tokkelende gitaren en de laatste track ‘Redemption’ vangt aan met piano, maar wordt dan woest. Dit is een vermakelijk album, zonder baanbrekend te zijn, maar dat hoeft niet altijd. Liefhebbers van Tribulation en The Vision Bleak kunnen hun kans wagen.