Bruce Dickinson, Black Smoke Trigger in 013. Tilburg – 28 mei 2024
“Voor Dickinson zelf heb ik niets dan respect; hij kan bij mij weinig fout doen, zelfs met een verkoudheid.“
Omdat ik in de buurt van 013 werk, wandel ik al rond een uur of acht ‘s-ochtends langs de Tilburgse poptempel waar ‘s-avonds de Bruce Dickinson band concerteert. Verbaasd was ik over het feit dat er op dat vroege tijdstip al een fan voor de deur zat (een dame die vanavond naar haar achttiende (!) show van deze tour ging kijken) om een plek voor het podium te bemachtigen. In de vroege middag is er al sprake van een flinke club fans die om dezelfde reden alzo vroeg naar Tilburg zijn gekomen. Het geeft maar aan hoe gepassioneerd de die-hard liefhebbers van Iron Maiden en dus ook haar frontman zijn.
31 mei 2024 I Tekst en fotografie: Erik Boter
Ikzelf doe het iets rustiger aan en loop ongeveer op de helft van het optreden van voorprogramma Black Smoke Trigger de afgeladen zaal in. Net op tijd om nog drie nummers mee te pikken en te constateren dat de Nieuw-Zeelandse band het best goed doet met hun meezingbare hardrock. Jammer dat hun album zo slecht te krijgen is in Europa, maar hopelijk komt daar met de release van hun nieuwe boreling (juli) verandering in.
Bruce Dickinson heeft ervoor gekozen om de podiumaankleding redelijk Spartaans te houden waardoor de ombouwpauze lekker kort is. De lichtshow is niet heel bijzonder en het enige showeffect is het projectiescherm achter de band waarop afwisselend beelden van oude horrorfilms te zien zijn of bewegende plaatjes van de band zelf. Bruce is vandaag wat minder goed bij stem getuige sommige hoge noten die handig omzeild worden: ze worden wat lager gezongen of Bruce laat het publiek het werk doen). Een in Nottingham opgelopen verkoudheidsvirus blijkt de boosdoener te zijn, zo vertelt Bruce aan het einde van de show, net voor de toegift. Die wordt om die reden ook ingekort want helaas staat het machtige ‘Book Of Thel’ wel op de setlist maar wordt het niet gespeeld.
De toer staat in het teken van het geweldige recente album ‘The Mandrake Project’ waarvan ‘Afterglow Of Ragnarok’, ‘Many Doors To Hell’, ‘Resurrection Men’ en ‘Rain On The Graves’ langskomen. Ook het ‘Chemical Wedding’ album (1998) is goed vertegenwoordigd met vier nummers (al hadden dat er dus vijf moeten zijn). ‘Accident Of Birth’ was door zijn meezingbare refrein de perfecte opener.
De twee nieuwe (toer-)gitaristen Chris Declerq en Philip Naslund konden Roy Z niet doen vergeten, om van Adrian Smith nog maar helemaal niet te spreken. Ik had het gevoel dat zijn nog niet veel ruimte kregen van hun nieuwe baas. Bassiste Tanya O’Callaghan maakte niet alleen door haar opvallende verschijning indruk. Zij is een geweldige muzikant en mocht dat ook wel laten zien. Als (achtergrond-)zangeres (tijdens ‘Navigate The Seas Of The Sun’) vond ik haar echter door de mand vallen. Toetsenist Mistheria (van een afstand deed hij me aan een Richenel look-a-like denken) was met zijn cowboyhoed en ‘key-tar’ overal en nergens op het podium te vinden en drummer Dave Moreno leidde met een drumsolo de instrumentale Edgar Winter Group cover ‘Frankenstein’ in dat ondanks wat technische foutjes heerlijk swingde en zelfs één van de hoogtepunten van de avond werd.
Voor Dickinson zelf heb ik niets dan respect; hij kan bij mij weinig fout doen, zelfs met een verkoudheid. Het was grappig om te zien dat hij het vak van percussionist op zich heeft genomen en hij speelde zelfs even met/op een theremin. Het enige wat ik te zeuren heb over de setlist is dat nummers van Dickinson’s debuut misten. ‘Tattooed Millionaire’ of ‘Hell On Wheels’ had ik persoonlijk leuk gevonden als toegift. Blijkbaar is dat album een gesloten boek (van thel) voor Bruce.