Het album Audio Noir bracht het Britse Bossk naar de frontlinies van de postmetal, maar de band bleef toch enigszins – en onterecht! – onopgemerkt. Opvolger Migration heeft door COVID even op zich moeten laten wachten. Migration is een duidelijk signaal; Bossk is terug!

De zeven nummers tellende plaat moet het zonder de bijdrage van zanger Sam Marsh doen. Een carrièreswitch bracht hem naar de Verenigde Staten. Daarnaast (of daardoor?) wilde de band nadrukkelijk nieuwe wegen verkennen. Een dubbele uitdaging was daar. De band wil voortaan, als dat moet, kunnen touren als instrumentale band, maar zanger Marsh is niet aan de kant geschoven, hij blijft deel van de band. Bij elk optreden zal het dus een vraagteken zijn hoe de band de bühne bestijgt.

Dat de band volop zoekend is naar verschillende stijlen blijkt direct uit de samenwerking met de Japanse noisemeesters Endon. Hun bijdrage in noise, elektronica en samples is door het hele album verweven. Openingstrack White Stork is een dreigend stuk galmende noise, de luisteraar de luchtsluis uittrekkend,  de leegte in. Zo hebben we Bossk nog niet gehoord. Track twee, Menhir, herbergt een flinke verrassing. De band heeft niemand minder dan Johannes Persson weten te strikken, welbekend als de zanger van Cult of Luna. Het nummer neemt een klein noise-aanloopje maar wordt dan abrupt met dikke post metal riffs de atmosfeer uitgelanceerd. Menhir vloeit over in Iter, een noise interlude. Het nummer HTV-3 is een opvallend catchy nummer met een flinke elektronica onderlaag. Ook hier neemt een gastvocalist de honeurs waar. Het is Josh Mckeown, zanger van het hier wat minder bekende Palm Reader. HTV-3 is misschien wel het meest veelzijdige nummer dat Bossk tot nu toe voortgebracht heeft. Lekkere opbouw, zoemend groovende gitaren –  Alles wat we kenden van de band zit erin, maar ook zoveel meer. Harsh en clean vocals? Check! McKeowns bijdrage is, eerlijk gezegd, nog veel beter geslaagd dan die van Persson.  Het is die nieuwe dimensie  die de band zocht.

De noise track Kibo bereid ons voor op de twee instrumentale nummers Lira en Unberth. Hier horen we de band in haar element. Lira wordt gedomineerd door vette gitaarriffs, de drums scherp gemixt als slagersmessen, en weer die  onderlaag noise waarin het nummer wegebt. Voor Unberth werd als overtreffende trap de drumcomputer erbij gehaald, die samen met elektronische effecten, samples en een flinke gitaarmuur een surreële mind trip vormt.

Migration is niet vergelijkbaar met eerder Bossk werk, en al helemaal geen copy/paste verhaal vergeleken met het vorige album. Daarin is de band absoluut geslaagd. Het album zit verdomd knap in elkaar en is veelzijdiger dan zijn voorganger. Hoewel elk nummer een reis op zich is, vormen ze samen van begin tot eind een geheel dat nog lang blijft nagalmen in je hoofd. Migration biedt vele laagjes muziek die er om vragen om verkend te worden en groeit en groeit met iedere luisterbeurt.

Bossk is bezig met nieuw materiaal dat hopelijk wat vlotter klaar zal zijn. Vijf jaar wachten was toch echt te lang. Conclusie: this is the way!