Met Ihsahn en Borknagar biedt de maand februari 2024 ons jaarlijstmateriaal aan waarbij de Noorse vlag trots fladdert op de hoogste bergtop. Het is nu de beurt aan ‘Fall’, het negende studioalbum van Borknagar en de plaat waar ik persoonlijk het meest naar uitkeek in dit nieuwe jaar. De hoge verwachtingen worden meer dan ingelost, want de opvolger van het in 2019 verschenen ‘True North’ is een brok muziek waarbij elke song je verbluft, fascineert en imponeert. Je vraagt je af hoe ze erin blijven slagen om zoveel schoonheid in innovatieve, verrassende composities te stoppen.

De progressieve black metal band onder leiding van Øystein G. Brun – in den beginne ook wel avant-garde metal genoemd – evolueert steeds op een geleidelijke manier, terwijl trouwe fans toch altijd een zekere herkenning ervaren wanneer een nieuw meesterwerk zich aandient om verkend te worden. Na het toeren voor ‘True North’ met Rotting Christ en Wolfheart in de VS en met Moonspell en Insomnium in Europa, begon muzikaal brein Øystein G Brun in de herfst van 2022 nieuwe songs te schrijven en trok ieder lid zich terug in de respectievelijke thuisstudio’s om creatief bezig te zijn. Zoals steeds is er nagedacht over zowel muziek als teksten en in het interview konden we al lezen dat die teksten een verheven ontzag voor het universum en de natuur vertonen, maar ook bezorgdheid voor de gang van zaken op deze planeet als hoofdgedachte herbergen.

‘Fall’ gaat van start met het behoorlijk ruwe ‘Summits’ dat velen van jullie al zullen kennen van de adembenemend mooie videoclip. De epische riffs sublimeren het gewelddadige karakter van de snelle track. Het voelt als thuiskomen wanneer eerst ICS Vortex zijn ruwe strot laat horen en vervolgens Lard Nedland de bedachtzame cleane zang voor zich neemt. Wat de songs gemeen hebben is dat ze onverwachte, maar erg mooie breaks hebben. Zo gaat het plots van overdonderende furie naar zwevende tokkels en solo’s, zodat het tweede deel van deze song ontroert. De progressieve stijl die Borknagar zich doorheen de jaren aangemeten heeft, biedt ons hier al meteen een kanjer. ‘Nordic Anthem’ is een verbluffende verrassing met zwaar etnisch timbre. Het wordt gezien als een vervolg op ‘Voices’ van vorig album en dan weet je dat je vijf minuten gekluisterd aan je stereo zit. De overgangen en vooral de zang zijn tot in de puntjes erg beklijvend en men gebruikte zelfs houten stokjes als percussie. Dit terzijde, want de kaart van de weemoed wordt getrokken in het betoverende ‘Afar’ dat toch weer die contrasterende vocalen heeft. ‘Moon’ wisselt van snel naar bedachtzaam en doet dat vol ontzag en bewondering voor het universum. Woorden schieten dan ook tekort om dit nummer en het daaropvolgende ‘Stars Ablaze’ te beschrijven. Je moet de twists & turns die zo vloeiend verlopen gewoon ondergaan en genieten! Terwijl het vlotte ‘Unraveling’ een zekere catchiness heeft, is het ‘The Wild Lingers’ dat ons weer de superlatieven laat boven halen. Dit album wordt verrijkt met veel schitterend en vinnig gitaarwerk (trad heavy metal solo’s zou ik bijna zeggen), maar ‘The Wild Lingers’ vangt aan met Pink Floydachtig gitaarwerk en cleane zang die me vrij onbekend in de oren klinkt. Dat klopt. Niet Lazare, maar ICS Vortex neemt hier deels de cleane zang op zich. Wat een pakkende, weemoedige song! De band stort nog een laatste maal – met ‘Nordwarth’ – al zijn facetten over ons heen (black metal furie, mooie solo’s, cleane zang, alles ondersteund door keyboards en het inbouwen van een kalme passage) zodat je nog bijna tien minuten een synopsis van the true Borknagar kunt krijgen. ‘Fall’ staat op eenzame hoogte. Werkelijk elke song dwingt respect af en is een miniatuurversie van een episch logboek van het leven in dit ondermaanse. Muzikale eloquentie krijgt bij deze een nieuwe dimensie die reikt tot de sterren en dat alles met progressieve black metal.