Metal en geschiedenis gaan goed samen. Het aantal bands dat zich op de een of andere manier heeft laten inspireren door het verleden is gigantisch. Of het nu om vikingen gaat, de oude Egyptenaren of piraten, bij elke periode valt wel een band te bedenken die er mee aan de haal ging. Soms voor slechts één nummer, in andere gevallen om er een hele carrière aan op te hangen.

De Deense band Bogwife heeft het geschiedenisboek opengeslagen bij het hoofdstuk over de IJzertijd en is vooral blijven hangen bij de mysterieuze moerassen met hun geesten, veenlijken en mistflarden. Wie wel eens in de omgeving van Aalborg, waar Bogwife vandaan komt, is geweest zal zich iets bij die fascinatie kunnen voorstellen. In tegenstelling tot veel metalbands met een geschiedenis-fetish is die bij Bogwife niet direct in de muziek terug te horen. Geen luiten, schalmeien of benen fluiten, net zo min als dat er gezocht is naar passende geluidseffecten. Op ‘A Passage Divine’ zul je dus tevergeefs zoeken naar zwaardgekletter, kletterende paardenhoeven of sinister krassende raven. In plaats daarvan kiest Bogwife voor gedowntunede gitaren, heel veel distortion en trage songs. Doom metal dus.

Het geluid dat Bogwife op het vijf nummers tellende album ten gehore brengt is als de dikke, ondoordringbare mist die traditioneel door de witte wieven werd gemaakt. En al wordt niet teruggegrepen naar sfeerverhogende clichés, de geschiedenis is toch terug te horen op ‘A Passage Divine’. De geschiedenis van de metal wel te verstaan, want dit is klassieke doom die herinnert aan grootheden uit het verleden zoals Pentagram, Witchfinder General en zelfs Black Sabbath, maar vooral klinkt als een opgevoerde versie van Electric Wizard ten tijde van Witchcult Today.

‘A Passage Divine’ is de opvolger van het vorig jaar zomer verschenen debuutalbum ‘Halls Of Rebirth’ en toont eens te meer aan dat de band de door Covid veroorzaakte extra vrije tijd zeer nuttig heeft gebruikt. De logge stonerdoom bulldozert een kleine 38 minuten door als een sonische lavastroom: dik, traag en alles op zijn pad vernietigend. De heldere zang zweeft als een dwaallicht boven dit gevaarlijke moeras van donker, topzwaar gitaargeweld; geen grunts of screams maar het soort cleane vocals zoals de heren Osbourne en Liebling die in hun beste dagen ten gehore brachten. Een tikje onvast op momenten, maar het is de combinatie met de vette riffs die maakt dat dit tweede album van Bogwife werkt. Van de aardbevingachtige begintonen van ‘Approach’ tot de epische afsluiter ‘Descent’, waarin de band losgaat in een meer dan zes minuten durende maelstrom van gitaarsolo’s en zwaar vervormde riffs – dit album kent eigenlijk geen zwakke momenten. Electric Wizard fans die het wachten op nieuw werk zat zijn: wacht niet langer en ga op zoek naar ‘A Passage Divine’. Misschien is dit een van de zeldzame gevallen dat de kopie beter is dan het origineel.