De term ‘gothic rock’ of ‘gothic metal’ is in onmin geraakt. De stijl die zonder blozen leentjebuur speelt bij de new wave traditie van de jaren tachtig van de vorige eeuw heeft een duidelijke transformatie ondergaan. Dat vertaalt zich heden ten dage in een zekere schroom om dit genre te gebruiken als omschrijving van een album. De term is dan ook al te pas en te onpas gebruikt voor verschillende strekkingen, zoals de gothic/doom van Paradise Lost in de jaren negentig, de flirt met dansbare ritmes van velerlei bands die oorspronkelijk death metal speelden of de reguliere term wanneer er een zangeres in de bezetting opdook. Bovendien werd elke Finse band die thuis luisterde naar Sisters Of Mercy als gothic metal onthaald. Melancholie voerde hier de boventoon, mooie muziek was het resultaat.

Maar dan is er nog een andere gotische betrachting. Zij die dancebeats en discotheken niet schuwen, zij die elektronische spielerei toepassen en zij die zich niet zo ver van de reguliere hitlijsten onderscheiden. In Duitsland focust het magazine Sonic Seducer en het Wave Gotik Treffen festival zich nog steeds op dit deel van de ‘metal gemeenschap’. Een Duitse aangelegenheid? Neen! Want in Italië is er Alessandro Schümperlin die ons een reis doorheen de geest, schichten van licht en duisternis, verborgen verlangens en een pad van verlichting doorheen de 22 arcana van de tarotkaarten belooft teneinde spirituele bevrijding te bereiken. Wanneer Giorgio Moroder zoveel eer krijgt op het Daft Punk album ‘Random Access Memories’ (2013) in de – trouwens beklijvende – song ‘Giorgio By Moroder’ dan gaan we hier even naar luisteren. Onder dwang.

22 nummers waarvan er vele slechts een schicht van licht en duisternis in ons bestaan brengen en zo weer het ene oor in het andere oor uit zijn, wegens een minuut lengte. Ja hoor, synthesizers à volonté, disco beats, zachte emoties in rozengeur en maneschijn (romantiek) en harde riffs en gitaarsolo’s, het passeert allemaal je geestesoog wanneer je deze 70 minuten soundtrack van een spiritueel concept aan je voorbij ziet trekken, waarbij twee mannelijke vocalisten en incidentele vrouwenzang ook deel uitmaken van het aanbod. Het theatrale gevoel staat voorop, eigen aan de Italiaanse bombast en zij die graag een soort opera van artiesten die komen en gaan beluisteren mogen hun borst natmaken. Smaken verschillen, er is misschien een markt voor, maar wij gaan dit nooit meer beluisteren.