Bloody Hammers, wie kent ze niet? Nou, tot een paar dagen geleden had ik nog nooit van ze gehoord, maar nu drijft deze Amerikaanse band wel heel erg door mijn hoofd. Het is een duo, en ook nog eens een stel. Dat is op zich overbodige informatie, maar ik acht het wel belangrijk omdat het anders is als je deze muziek maakt in opdracht van een label, of dat je het gewoon doet met je partner for the heck of it. Dan is het gewoon plezier.

En dat is ook de ultieme vibe die ‘Songs Of Unspeakable Terror’ uitstraalt, dit is muziek gemaakt omdat de muzikanten er zin in hebben. Er zijn weinig betere redenen om muziek te maken. Wat krijgen we hiermee? Een ruige combinatie van heavy metal en punk. Punk omdat de nummers kort en snel zijn en klinken alsof ze even vlug in elkaar gedraaid zijn. Heavy metal omdat de riffs heel lekker zijn en een gedrevenheid tonen die doet denken aan een galloperend paard die de branding trotseert en zijn manen uitschudt met het zoute water van de zee. Dit album doet me ook denken aan Rifflord, een band die heel direct en effectief is, en op een vreemde manier aan het vroegere werk van Virgin Steele. Dat is een compliment, want het vroegere werk van Virgin Steele is subiet en krachtig. De vocalen zijn discutabel. Waarom? Omdat ze bijzonder poppy en gladjes klinken en daarom niet helemaal metal zijn, maar wel echt passen bij de muziek.

Het hele album klinkt als een sneltrein die door een landelijk landschap buldert en pas bij het op één na laatste nummer, ‘Lucifer’s Light’, krijg ik het gevoel dat ik me moet bezinnen. Dit is een ballad en zoals alle metal fans weten zijn sommige bands heel goed en andere bands heel slecht in ballads. Bloody Hammers maakt hiermee een heel, heel goede ballad, in de trant van Of The Wand And The Moon (wellicht een tikkeltje King Dude), en dit nummer is dan ook wat mij betreft hun sterkste wapenfeit op deze plaat. Je moet er van houden, dit soort poppy metal, maar heel zwart wit gezien is dit een erg sterk album.