Als je vanuit Chicago met de auto de I-80 West pakt, ben je met een beetje geluk binnen 30 uur in San Francisco. Zo ver liggen die steden dus niet uit elkaar. In de thrash metal van de band Bloodletter is dat ook te horen. De groep resideert in Chicago, maar had qua geluid zo uit de Bay Area van San Francisco kunnen komen. Bloodletter bestaat sinds 2012 en bracht in de acht jaren tot nu twee demo’s, drie EP’s en een langspeler uit, ‘Under The Dark Mark’ uit 2018. Een hardwerkend bandje dus, dat naast Carparelli bestaat uit Zach Sutton op drums, Pat Armamentos op gitaar en bassist Adam Payne.

Waarmee ik maar wil zeggen dat Bloodletter thrash maakt zoals we dat gewend zijn van old school bands als (vooral) Exodus. Tempo, agressie en ook de zang van zanger/gitarist Peter Carparelli doen denken aan het werk van hun collega’s. Elf korte tracks van rond de drie minuten, met ‘Hang’ als uitschieter naar beneden (1:21, niet verrassend ook de snelste track) en ‘I Am The End’ de andere kant op (4:22) dat daardoor zelfs een episch karakter krijgt, mede door het prachtige rustige intro. Dat intro heeft wel wat weg van Metallica in hun beste tijd (lees: ‘Battery’). In de productie zijn de instrumenten van het viertal uitstekend te volgen al is er relatief veel nadruk gelegd op de bassdrum pedalen van Sutton. Op de volgende release zou dat schuifje van mij wel iets dichter mogen staan ten faveure van de gitaren bijvoorbeeld.

De al eerder genoemde afsluiter ‘I am the End’ is wat mij betreft de beste track van dit album, omdat het aantoont dat Bloodletter veel meer kan dan recht toe recht aan thrash metal nummers produceren. Lekker album van een lekker bandje, niets meer en niets minder. Zei daar iemand live optredens?