Bleeding Through – interview met Brandan Schieppati
Brandan Schieppati (zang): “Heel dat covidgebeuren heeft heel wat bands doen beseffen hoe belangrijk muziek is”
Bleeding Through viert hun vijfentwintigjarig bestaan met de release van hun negende album, simpelweg getiteld ‘Nine’. De band staat al sinds hun oprichting bekend om hun energieke optredens, die echte work-outs zijn. Dit is iets waar zanger Brandan goed over kan meepraten, aangezien hij in het dagelijks leven fitnesscoach is en zijn eigen sportschool heeft. Ik had het genoegen om (virtueel) met Brandan te praten over het nieuwe album en de drijfveer achter het voortdurende succes van Bleeding Through.
Koen de Waele Ι 1 februari 2025
Hallo Brandan. Alles goed?
Ja hoor. Laten we beginnen. Ik heb er zin in.
Het is al sinds ‘Love Will Kill All’ uit 2018 dat ik nieuw werk van jullie heb gehoord. Waarom zat er zo’n lange periode tussen?
We namen ‘Love Will Kill All’ op en begonnen met touren. Daarna maakten we plannen om nog meer te touren, maar helaas kwam Covid ertussen en moesten we onze plannen opbergen. Hoewel dat jammer was, bood het ons een welkome pauze om ons op onze families te richten. Eind 2022 begon ik sporadisch weer te schrijven. Het had gewoon tijd nodig.
Het lijkt alsof je iets goed te maken had, want de woede die doorschemert is behoorlijk intens.
Veel van die emoties kwamen naar boven door de lockdown. Het was eigenlijk goed voor ons, want het zorgde ervoor dat we ons op de muziek konden concentreren. Het was een zegen dat we dat nog konden doen. De hele Covid-situatie heeft veel bands doen beseffen hoe belangrijk muziek is. Ook ik dacht dat we nooit meer zouden mogen spelen. Dat gaf een omgekeerd effect en deed ons beseffen hoe belangrijk muziek voor ons was.
Jullie negende album simpelweg ‘Nine’ noemen is een leuk statement. Hoe kwam je daarop?
Ik vind dat die titel werkt. De muziekindustrie is een giftige omgeving en ik heb destijds geen band opgericht om bang te zijn voor streamingcijfers. Voor mij is het een emotionele uitlaatklep. Ik wilde terug naar onze roots en alle innerlijke agressie kanaliseren. Dat werkt het best voor ons.
Op ‘Path Of Our Disease’ schuwen jullie geen kritiek op de huidige leiders en hun gebrek aan respect voor alles. Toch lijkt de mensheid niet slimmer te worden.
Haha, dat nummer gaat vooral over het feit dat de mensheid verloren is. We streven altijd naar het mooiste en het beste en zijn nooit tevreden met wat we hebben. Dat is waar het nummer over gaat.
De stijl van jullie nummers is nogal divers. Soms ga je er stevig tegenaan, maar iets als ‘Emery’ is dan weer heel emotioneel. Hangt dat af van hoe je je voelt tijdens het schrijven?
Het hele album gaat over onze emoties en hoe we ons die dag voelden. Dat nummer is vooral geschreven door Marta (Demmel – keyboard, piano) en zij heeft er een groot deel van ingezongen.
In veel bands vult het keyboard de gaten in de muziek op, maar Marta werkt heel anders. Haar instrument is een volwaardig onderdeel van de muziek. Het doet me zelfs denken aan de overweldigende kracht van de klassieke muziek uit de achttiende eeuw. Hoe werkt dat in het schrijfproces?
Voor dit album zijn we anders te werk gegaan. Normaal schrijf ik het meeste, maar nu was er wat discussie met Marta. Ik vond dat ze genoeg talent had om een groot deel van het schrijfproces over te nemen en haar gevoelens erin te verwerken. Op de vorige albums hebben we dat nooit gedaan. Ze heeft zoveel schrijftalent en ik vond dat mensen dat moesten horen. Ze heeft nu echt een groot aandeel in het schrijfproces gekregen. Zelf heb ik er geen probleem mee om een stap terug te doen en het aan haar over te laten.
Er zijn drie gastbijdragen op het album: Byron Davis van God Forbid, Andrew Neufeld van Comeback Kid en Brian Fair van Shadows Fall. Gastbijdragen zijn gebruikelijk in het metalcore- en hardcoregenre. Is dat een soort vriendenclub?
Ja, je kunt het zeker een vriendenclub noemen. We zijn al lang bevriend met God Forbid en zij hebben ons destijds sterk beïnvloed. We wonen ook niet ver van elkaar. Shadows Fall was ook een invloedrijke band die metalcore groot maakte in de Verenigde Staten. Ze overbrugden de kloof tussen metal en de underground, waardoor een band als de onze kon bestaan. Met Andrew van Comeback Kid hebben we in het verleden getourd. Hun muziek klinkt anders, maar de emotie en energie zijn hetzelfde als bij ons. Andrew is echt een energiebom en ik wilde hem graag op het album hebben.
Op jullie sociale media staat een prachtige foto van jou, zingend bijna tussen het publiek. Hoe belangrijk is die interactie?
Ik wil heel dicht bij het publiek staan, en dat geldt voor elk bandlid. Ik spring altijd tussen de mensen, hoewel de beveiliging me telkens vraagt om dat niet te doen. Het zijn mijn mensen en ze komen voor ons. Met mijn actie wil ik duidelijk maken dat we één zijn met onze fans en dat wij ook fan van hen zijn. Het is een teken van wederzijds respect. Soms is het wel beangstigend, maar het komt altijd goed. We hebben een uitstekende relatie met onze fanbasis. Soms staan we tijdens shows naar andere bands te kijken en dan staan we gewoon tussen het publiek. Eigenlijk zouden meer bands dat moeten doen. Onze fans respecteren dat. Soms krijgen we rare berichten, maar echte gekken hebben we nog nooit meegemaakt.
Het is duidelijk dat metalcore- en hardcorebands veel dichter bij het publiek staan.
Dat maakt deel uit van de muziek. Het publiek is een essentieel onderdeel en de motor die ons draaiende houdt. Sinds we op allerlei festivals en kleine shows spelen, zorgen we ervoor dat die interactie en ervaring voor alle fans gelijk is. Dat heeft de muziek me geleerd. Ik ga al sinds mijn veertiende naar hardcoreconcerten en sta dan altijd dicht bij de zanger, waardoor ik helemaal uit mijn dak ga. We bestaan vijfentwintig jaar en de reis hiernaartoe was te gek. Dat bracht veel emoties teweeg, perfect voor een nieuw album. Het werd een zelfreflectie van wat deze band is na zo’n lange tijd. We zijn gelukkig met wat we doen en negeren alle kritiek. We worden niet gedwongen om te spelen. Het draait meestal om zaken doen en bands moeten het management volgen. Onze manager en boekingsagent steunen ons en laten ons doen wat we willen. Zo blijven we bezig en relevant. Negen maanden achter elkaar touren maakt ons niet gelukkig. We hebben veel problemen gezien door mensen die ons alleen zakelijk benaderen. Wie dat doet, maakt geen deel uit van de band. Het kostte tijd om de juiste gemoedstoestand te vinden, maar nu hebben we die wel.
Ik heb dit interview deels op mijn werk voorbereid en toen een collega die foto zag, vroeg hij zich af wat voor een beest dat was. Hoeveel tijd per week besteed jij aan training?
Haha, ik heb al veertien jaar mijn eigen sportschool, Rise Above Fitness, en train vijf keer per week. Dat is een deel van mij. Het doet veel voor je mentale gezondheid. Ik promoot fysieke training als oplossing voor mentale problemen. Het doet veel voor je geest en zelfvertrouwen. Mensen die fysiek trainen, zijn productiever en gelukkiger. We spelen maximaal vijfentwintig shows per jaar en nemen geen maanden vrij om te touren. Het is moeilijker omdat je nooit in dat tourritme komt. Dus moeten we het hele jaar in goede lichamelijke conditie blijven. Anders houd je het niet vol om een uur achter elkaar te spelen.
Je zit nu achter je bureau. Welke muziek wordt er momenteel gespeeld in je zaak?
Ik heb mijn eigen afspeellijst en momenteel staat Cannibal Corpse op.
In het verleden hebben jullie problemen gehad met platenmaatschappijen. Nu zitten jullie al een tijdje bij Sharptone Records. Begrijpen zij wat jullie willen?
Ik denk van wel. Ze zijn erg goed voor ons. We kennen de mensen die daar werken al heel lang, zelfs nog voordat we bij hen tekenden. Ze laten ons helemaal vrij. Wij doen ons deel en zij laten ons doen wat ons gelukkig maakt zonder ons nutteloze taken op te leggen. We beslissen als band telkens om vijf jaar door te gaan. Na die periode spreken we af om nog vijf jaar verder te gaan. Dat is nu al vijf keer gebeurd. Het is geen wedstrijd om meer nummers te streamen dan andere bands. We spelen en hebben trouwe fans die van ons houden en wij van hen. Zo wil ik het houden. Het werkt al zo lang goed. Het is verbazingwekkend wat we hebben bereikt. Voor ons is het een emotionele uitlaatklep. Voor sommigen is het een strijd om te overleven, maar wij hebben het voordeel dat metalcore en hardcore geen muziek voor de massa is. We hebben elkaar en bouwen vriendschappen over de hele wereld. Je gaat naar een restaurant en ziet iemand met een metal T-shirt van een band die je kent. Je zegt hallo, begint een gesprek en het eindigt in een vriendschap. We hebben iets dat de lelijkheid van de wereld wegneemt en ons verbindt. Dat is ook wat Sharptone Records wil en ze doen wat ze kunnen om ons in die positie te houden.
Doen jullie iets speciaals voor het vijfentwintigjarig bestaan?
Er is het nieuwe album en we zoeken nog wat festivals om op te spelen, vooral in de Verenigde Staten. We willen ook naar Europa en Zuid-Amerika. We zoeken plekken waar we nog niet zijn geweest. Of we iets speciaals gaan doen, weet ik niet, maar het is bijzonder dat we al zo lang bestaan. Zolang we als band op het podium kunnen staan met dezelfde energie, blijven we dat doen. Als iemand ooit zegt dat het minder energiek is dan vroeger, stoppen we ermee. Ik wil geen band zien met een saaie show. Dat wil ik absoluut vermijden. Er valt geen geld mee te verdienen en we doen dit alleen uit liefde voor muziek.
Wat is zwaarder voor jou: een work-out in de sportschool of een optreden met Bleeding Through?
Dat is toch wel een optreden. Tegen het einde van een show ben ik helemaal uitgeput. Je moet je goed voorbereiden. Dat uur spelen werkt enorm bevrijdend en daarna ben ik helemaal op. Dan moet ik onder een koude douche omdat ik ongecontroleerd tril en mijn lichaam niet meer onder controle heb. Geen enkele work-out kan daar tegenop.
