Om maar met de deur in huis te vallen, voor mij persoonlijk is Benighted de band die met enig gemak in de top 5 staat van bands met de beste extreme metal releases van de jaren 10. Hun wapenfeit ‘Necrobreed’ komt nog regelmatig voorbij in de auto, tijdens het werk, of als ik er zonder enige andere afleiding eens voor wil zitten. Er mankeert werkelijk niets aan het album, het is bruut en ziek op een manier dat je het gelooft en het is één van de meest sensationele belevenissen die ik heb mogen ervaren sinds ik Children Of Bodom ontdekte. Welnu, ga er maar eens aan staan om dat te overtreffen. Als er één band is die het kan, dan is het Benighted zelf wel. En de band rondom de sympathieke psychiatrisch verpleger Julien Truchan flikt het gewoon weer!

Er zijn wel meer bands die met vol vermogen spelen en die met zieke onderwerpen flirten, maar bij Benighted geloof je het gewoon. Ook als het gas terug gaat blijft het zieke er van afdruipen, en weet je dat het geweld weer elk moment kan losbarsten, met speciale credits aan drummer Kévin Paradis. Als er al een nummer is dat er echt uitspringt, wijs ik ‘Implore The Negative’ aan (met gastzang voor Jamey Jasta) van Hatebreed, en ook ‘Muzzle’ heeft een hele onverwachte passage, maar de hele plaat ligt gewoon zo goed in balans, dat het voor een criticus moeilijk is er nog op te schieten. En waarom zou ik eigenlijk ook? De veelzijdigheid en de overtuiging van de band is uniek, met name de combinatie van die factoren. Bij Benighted moet je altijd op alles voorbereid zijn, maar de g-krachten die over je uitgestort worden kun je jezelf niet tegen verdedigen, no choice but to surrender.