Bells And Ravens is het geesteskind van gitarist Matt Carviero en die laat hier zijn tweede album op de mensheid los. Net zoals op het debuut ‘In Our Blood’ staan heavy en episch hoog aangeschreven en hoor je een uur lang krachtige riffs, refreinen met een hoge meezingfactor en veel bombastische elementen. Matt wordt bijgestaan door bassist Roberto Palacios  en drummer Claudio Sisto die elkaar kennen van bands zoals My Darkest Hate en Goblin’s Blade. Jammer genoeg is Claudio afgelopen jaar overleden. De band heeft geen vaste zanger maar doet een beroep op gastbijdragen waar met Zak Stevens (Savatage, Trans-Siberian Orchestra) en Tim “Ripper” Owens (ex-Judas Priest, ex-Iced Earth, ex-Yngwie Malmsteen) toch wel enkele grote namen tussen zitten. Nu ben ik persoonlijk niet echt een fan van power metal maar dit album kon ik wel smaken.

Carviero zijn gitaarspel werd beïnvloed door de klassieke componisten en dat laat het erg vloeiend klinken. Koortjes en symfonische elementen zorgen voor nog wat extra lagen. Op ‘The Headless Horseman’ laat Tim Owens zijn indrukwekkende zang horen die een mooi verhaal verteld. Muzikaal is het niet ingewikkeld gemaakt maar het is wel avontuurlijk genoeg gehouden om te blijven boeien. Het acht minuten durende ‘Scourge Of The Seven Seas’ laat alweer een mooi verhaal horen waarin Zak Stevens al zijn emoties loslaat. Het deed me zelfs wat denken aan ‘The Count Of Toscany’ van Dream Theater. Niet dat elk nummer zo spannend is want ‘Zone Of Pain’ vond ik persoonlijk wat langdradig. Gelukkig zijn er nog tal van anderen die het niveau wel hoog houden. Op het instrumentale ‘1773 (Mozart’s 25th Symphony; 1st Movement)’ laat Matt zijn kunnen horen op de melodie van Mozarts beroemde stuk. Fans van bombastische power metal gaan hier zeker hun gading vinden.