Badge is een Engelse band (eigenlijk meer een project) welke al sinds 1980 bestaat maar met het in eigen beheer gemaakte ‘Supernova’ pas hun tweede album uitbrengt. De enige constante factor binnen de gelederen van Badge is zanger Graham Waudby. Voor de opnames van dit album heeft hij zich laten vergezellen van Mikey Bolton op drums, Baz Gregory op bas (goede voornaam) en het Roemeense gitaartalent Florin Huluba.

Was het eerste album van Waudby en consorten nog een verzameling van oude, opgepoetste demo’s van weleer, ‘Supernova’ bestaat uit louter nieuwe tracks. Een eigen beheer product dus, dit album. Petje af voor Waudby om, zeker in deze tijden (releasedatum is 29 april) zonder financiële ruggengraat van een platenmaatschappij een album op de markt te brengen. Het hoesontwerp van de CD is simpel maar doeltreffend, de productie kan er best mee door, al hoor je uiteraard wel dat het album niet werd opgenomen in de Wisseloord Studio’s met een Bob Rock achter de knoppen. Stralend middelpunt van deze plaat is niet zanger en aanjager Waudby maar zijn ontdekking op gitaar: Florin Huluba. Hij weet zelfs de paar middelmatige nummers die op dit album staan naar een hoger niveau te ‘fretten’. Zijn slaggitaarpartijen zijn heerlijk strak ingespeeld en galopperen zoals bij Iron Maiden in hun beste jaren. De solo’s die Huluba over zijn eigen slagpartijen heen heeft gelegd zijn prima en nergens over de top, altijd in dienst van het liedje.

De liedjes dan. Badge maakt heavy metal die zo in de jaren tachtig in Engeland gemaakt had kunnen zijn en heeft dus veel raakvlakken met de NWOBHM. Het is dan ook niet verrassend dat dit album hier en daar wat gedateerd klinkt. De eerste helft van het album is zelfs saai te noemen, de eerste vier tracks hebben allemaal hetzelfde tempo en kabbelen daardoor wat voort. Pas met titeltrack ‘Supernova’ gebeurt er wat op het album waar je als luisteraar van opveert: een goede opbouw, lekker veel tempowisselingen en Waudby die wat meer durf toont. Op de eerste tracks zingt hij vrij monotoon zonder uithalen naar de hoogte of de diepte. In ‘Supernova’ probeert hij dat wel. ‘Rockchics’ (moet daar geen ‘k’ tussen?) volgt en is meteen aan te merken aan het dieptepunt van de plaat: een kinderachtig meezing nummer met een nog kinderachtiger tekst. Met powerballad ‘Dogs Of War’ herstelt de band zich weer om met ‘Black Heart Soul’ prima af te sluiten. Met ‘Finding my Way’ bevat de cd zelfs een heuse bonustrack, een rustig nummer dat helemaal niet misstaat tussen de rest van het materiaal.

Ben je een liefhebber van de melodieuzere bands uit de NWOBHM stroming (Praying Mantis, oude Def Leppard) dan kun je best een gokje wagen door dit album aan te schaffen. Dat kan via de Facebook pagina van de band, de kosten zijn slechts 5 pond. En dan signeert Graham Waudby ‘m ook nog voor je.