Babymetal is een band waar iedereen wel een mening over heeft. Hetzij goed, hetzij kwaad. Deze Japanse sensatie maakt al enige tijd furore en verkoopt momenteel stadions uit, terwijl ze al met grote namen hebben getourd en opgetreden. Je kunt je afvragen of, wanneer je hier een negatieve mening over hebt, dat wel helemaal terecht is. Kunnen zoveel duizenden Babymetal fans het mis hebben? Dat is met deze band niet alleen een kwestie van smaak maar voor sommigen ook één van principes.

Eén van de drie dames – die toch de nucleus van deze groep vormen – heeft ons verlaten om een solo carrière na te streven. Dus op dit derde album, ‘Metal Galaxy’, houden we vaandeldraagster Su-metal en collega Moametal over, ondersteund door de Kami Band. Ze brengen ons veertien nieuwe nummers, en alhoewel het over het algemeen een heel herkenbaar geluid is worden we verrast met een hoop variatie waardoor de songs interessant en spannend klinken.

Wat we horen is een combinatie van erg melodieuze moderne power metal en een vorm van popmuziek die net iets te heftig voor de radio is, maar toch zeker ook een soort K3-gehalte heeft. Of J-pop als U dat toepasselijker acht. Ik bedoel dat niet als flauwe opmerking: deze muziek heeft een bepaalde kinderlijkheid in de zanglijnen en harmonieën en dit zal zeker ook minder bejaarde luisteraars aanspreken. Bij de power metal vergelijking kun je denken aan bands als Narnia, Falconer of zelfs Rhapsody. Superstrak gespeeld en “over the top” gitaarwerk. Ook wordt er gebruik gemaakt van (soms scheurende) computergame geluiden waardoor de muziek een harde electronische, soms industriële rand krijgt. Met bepaalde nummers waan ik me bijna op een goed neergezette rave party. Een klein puntje van kritiek is dat sommige nummers in het Engels gezongen worden en de rest in het Japans. Dit komt soms wat chaotisch over.

Babymetal heeft een aantal gastartiesten in de arm genomen voor ‘Metal Galaxy’, waaronder Joakim Brodén (Sabaton) en Alissa White-Gluz (Arch Enemy) en dat is dan ook de hoek waar we deze band met gemak in kunnen plaatsen. Je moet het allemaal niet te serieus nemen, maar ze weten wel hoe ze een stevige, bevredigende bak metal neer moeten zetten. De muziek is over het algemeen erg opwekkend en vrolijk maar kent ook zijn duistere momenten, zoals het duivelse ‘IN THE NAME OF’, waar na een engelachtige introductie te maken krijgen met de stem van satan zelf, zo lijkt het. Babymetal past prima in het huidige klimaat van ultra theatrale bands en het zou niet netjes zijn dit album te beoordelen op of ik wel of geen voorstander van dit soort gimmicks ben. Muzikaal zit het namelijk allemaal prima in elkaar!