Azarath is voor de meeste extreme metal liefhebbers al lang geen onbekende meer. Is ook de band van stichter Inferno, ons allen bekend van Behemoth natuurlijk, maar ook bij Deus Mortem, Terrestrial Hospice en Witchmaster liet of laat hij z’n kunsten bewonderen. Wat een drummer toch! Met deze Azarath alweer aan z’n zevende album toe, nu bijgestaan op gitaar en aan de micro door Skulripper,  ook gitarist/zanger bij death metal outfit Embrional. Of het vertrek van Necrosodom (topwerk met Anima Damnata en Deus Mortem!) wel of niet een goede zaak is voor de band, zullen we dus moeten ondervinden op het nieuwe album ‘Saint Desecration’.

Azarath doet de aarde beven en weet als geen ander ouderwets Mardukiaans te beuken en de boel uiteen te rijten. Windsnelheden van 120 km/h zijn hier meer regel dan uitzondering en de onbarmhartige golven agressie kletsen genadeloos over ons heen. Het label beschrijft dit als blackened death metal en voor mij ok als je het zo wil noemen, want ik hou me niet zo bezig met vakjes en hokjes, maar heel veel black zit hier toch niet in. Skulripper is ook een typische death metal zanger met een goed gearticuleerde grunt, die wat doet denken aan David Vincent. Wat Azarath brengt noemden we vroeger, ja ik ben oud aan ’t worden, gewoon death metal. Bands genoeg die dit brachten, alleen klinkt ‘Saint Desecration’ door de hedendaagse productie heel wat frisser. Als het blaast, brult en klauwt als een satanische death metal band, is het ook een satanische death metal band zegt een oud spreekwoord en dat is hier ook het geval. Een moderne, nog brutalere versie van ouderwetse Morbid Angel zo je wil. De snelste nummers welteverstaan, want aan echte spanningsopbouw doen deze Polen niet. Alhoewel er wel een donker sfeertje hangt bij momenten dankzij de uitgekiende leads, blijft Azarath vooral een niet tegen te houden machine die onverstoorbaar verder klieft, mede door het onnavolgbare en fantastische drumwerk van Inferno.

Zij die Azarath voor deze ‘Saint Desecration’ al goed vonden (het is geen ‘Blasphemers’ Maledictions’, dat was wel een heel uitzonderlijk album) kunnen op beide oren slapen en liefhebbers van helle-acts als Belphegor, Theotoxin, Deicide en consoorten die de band nog niet kenden en geen probleem hebben met blasfemische teksten vol erotische zinsspelingen en insinuaties allerhande, gaan dit toch minstens als goed beschouwen.