Na een lange pauze is de Belgische band Axamenta terug met een meesterlijk nieuw nummer dat maar liefst drieëntwintig minuten duurt. In 2006 bereikte de band een hoogtepunt met het album ‘Ever-Arch-I-Tech-Ture’, maar twee jaar later viel de groep uit elkaar. Hoewel er momenteel geen plannen zijn voor live optredens, hoop ik dat dat in de toekomst nog veranderd.

Hun nieuwste werk, ‘Sphires’, is een ambitieus project dat het verhaal vertelt van de 19e-eeuwse Engelse priester Harold O’Callahan, wiens broer Benjamin aan schizofrenie leed. De familie zag dit als bezetenheid, en toen Benjamin verdronk, greep Harold niet in. Deze keuze achtervolgt hem met een leven vol schuldgevoelens, verscheurd tussen verlossing en zelfdestructie. Het nummer is cinematografisch van opzet en voelt alsof je in een bioscoop zit met je ogen dicht. Het begint met een sombere, horrorachtige introductie, versterkt door zachte vrouwelijke koorzang die de Victoriaanse horror sfeer benadrukt. Na drie minuten onthult Axamenta hun kenmerkende geluid: technisch geavanceerde death metal met symfonische elementen. Het verhaal ontvouwt zich met progressieve invloeden en zelfs een saxofoon. Heldere zang en intense grunt-partijen wisselen elkaar af, afgewisseld met vertellende passages.

Axamenta heeft zichzelf uitgedaagd met dit complexe nummer, en je kunt de toewijding en inspanning die erin is gestoken voelen. Het eindresultaat is iets om trots op te zijn. Voor wie drieëntwintig minuten te lang is, biedt de kortere single ‘Synopsis’ een beknopte versie van het verhaal.