De Australische muzikant Tim Yatras (screams, drums, keyboards) zijn we al meer tegen gekomen tijdens onze muzikale omzwervingen. Denk maar aan Germ of als gast bij Woods Of Desolation. Telkens lazen we ook over de band Austere, die een mengvorm van depressieve black metal en shoegaze zou maken, het soort muziek met contrasten waar Alcest groot mee geworden is. De projecten van Yatras zijn echter altijd uitstapjes in de underground gebleven.

Austere heeft als initiatiefnemer Mitchell Keepin (cleane zang, gitaar, bas en keyboards). De eerste periode van Austere speelde zich af tussen 2005 en 2010, maar pas met het derde album ‘Corrosion Of Hearts’ in 2023 pikten zij de draad terug op. De 13 jaar pauze resulteerde in een betere productie en het voorzichtig invoeren van cleane zang als tegenwicht voor de wanhopige krijszang. Het is prettig om vast te stellen dat de heren op dit vierde album ‘Beneath The Threshold’ een flinke stap voorwaarts gemaakt hebben en dit niet alleen op productioneel vlak. Ik zou het zelfs een erg melodieus en opmonterend werkstukje noemen. Het is ook een pak toegankelijker dan de voorganger en dat komt mede door de duurtijd van de songs te verminderen. Aangezien elk nummer op zich staat, is er meer afwisseling en men kan de finesse beter behappen.

Opener ‘Thrall’ is zo’n typische compositie van Austere. Tokkelende gitaren leiden naar een uitbarsting met sierlijke leads. Het zijn die heerlijke gitaarmelodieën die bijzonder melodieuze en licht weemoedige patronen weven doorheen het stevige kader van de muziek. En ja, de screams zijn nog wel eendimensionaal, maar ze passen in het geheel in plaats van eentonig te worden. Die in principe vrij simpele leads creëren door hun repetitief karakter een stuwende fundering voor de langere tracks die aanwezig zijn. De songs ‘The Sunset Of Life’ en afsluiter ‘Of Severance’ klokken over de negen minuten, maar worden opgesmukt door aangename breaks. En dan zijn er de slimme zetten om net dat verschil te maken. Het kortere ‘Faded Ghost’ is bedoeld als adempauze en vormt dan ook een baken van reflectie met akoestische tokkel, zwevende leads en cleane zang door Mitchell. Die staat nogal achteraan in de mix om helemaal duidelijk te zijn, maar dat wijst op het shoegaze element in deze muziek. In feite is dit trouwens het tweede deel van de oudere song ‘Just For A Moment’ en aangezien men had beslist om dit album meer op riffs te baseren, horen we een grotere stuwkracht en gedrevenheid in de songs. Het begin van ‘Faded Ghost’ deed ons trouwens aan bands als Insomnium of Swallow The Sun denken en dat is mooi meegenomen. De interactie tussen beide stemmen komt helemaal tot uiting in ‘Cold Cerecloth’ dat ook weer melodieuzer is dan verwacht, terwijl ‘Words Unspoken’ een kalme instrumentale passage is met zweverige achtergrond. Besluit: Austere heeft een grote stap voorwaarts gemaakt op dit vierde album.