In IJsland heeft zich in de loop der jaren een intrigerende black metal scene ontwikkeld. Auðn behoort tot de meest melodieuze telgen in dat genre, waardoor albums als het titelloze debuutalbum en vooral voorganger ‘Farvegir Fyrndar’ onze oren deden spitsen, want hier was een band aan het werk die zowel furie als weemoed als verstilde introspectie bundelde in spannende composities. Eens te meer bleken de muzikanten geïnspireerd door de onvoorspelbare, ruwe natuur in hun thuisland, maar ook het innerlijke en met name geestelijk welzijn komt aan bod in de teksten die steeds in de moedertaal worden geschreven.

Sinds 2017 heeft Auðn veel live gespeeld. Tournees met Gaahl’s Wyrd en The Great Old Ones brachten hen op het vasteland, alsook talrijke verschijningen op festivals. Dit maakte hen beter op elkaar ingespeeld, zodat dit derde album ‘Vökudraumsins fangi’ (prisoner of the daydream) nog meer getuigt van hoge kwaliteit en vloeiende composities. Men is ook uitgebreid tot een zestal met een nieuwe bassist en een vroegere bassist die nu als derde gitarist fungeert. Opnamen gebeurden in de bekende Sundlaugin studio met producer Stephen Lockhart waar men altijd mee werkt en Jens Bogren deed mix en mastering in Zweden. Kortom, niets werd aan het toeval overgelaten om er een topalbum van te maken en dat is dan ook wat je voor de kiezen krijgt.

De songs zijn iets compacter dan voorheen, maar dat geldt nog niet voor opener ‘Einn um alla tið’ waar in acht minuten meteen duidelijk wordt waar de band voor staat. Rustige tokkelende gitaren, zuiver als de lucht in IJsland, nemen de tijd om langzaam naar een explosie van black metal te evolueren, met daarop de ruwe, wanhopige zang van Hjalti Sveinsson. Nog steeds vormen de melodieuze, zwevende gitaar leads voor een verheven gevoel. De eerste single ‘Eldborg’ is bijzonder strak en wild rockend, maar de tragere passage daalt met duistere zang af naar diepe krochten. Let op de epische, majestueuze uitval in ‘Birtan hugann brennir’. Heerlijk! Maar de sensitieve passage met zwevende solo is helemaal onaards, net als de omgeving in hun serrestadje Hveragerði. Zo blijft Auðn van elke song een feest vol contrasten maken, met in een drietal songs naar het einde toe ook enige gastmuzikanten op Hammondorgel, mellotron en grand piano. Zoals je dan verwacht bevatten de songs ‘Ljóstýra’ en het titelnummer (dat lang instrumentaal blijft) prachtige weemoedige passages. Auðn bewijst met dit derde album tot de top van atmosferische black metal te behoren en kan zich meten met bands als Winterfylleth, Sólstafir en het raadselachtige Drudkh.