Attila uit Amersfoort. Ik en ze nog uit de tijd dat Vara’s Vuurwerk op de radio was. Voor de jongere lezers: dat was een radioprogramma dat eind jaren tachtig (van de vorige eeuw ja) werd uitgezonden op de dinsdagavond door de Vara met Henk Westbroek als presentator. Eén van de leuke dingen van dit programma was dat de gedraaide nummers niet alleen van gevestigde bands of labels kwamen maar ook van eigen beheer platen en zelfs van demo’s. Goed, Attila bestaat dus al een tijdje en bracht voornamelijk in eigen beheer muziek uit tussen 1988 en 1994. Waarom de band nooit door een label werd getekend en dus ook nooit doorbrak? Geen idee. Of toch?

Eigenzinnigheid wordt niet altijd beloond. De muziek die het trio maakt(e) is niet zomaar in een hokje te stoppen en was daardoor blijkbaar niet makkelijk te verkopen. Toch bracht de groep in zes jaar evenzoveel albums uit, op één na (‘TV Babies’ uit 1994) allemaal in eigen beheer. Doorzettingsvermogen was duidelijk een eigenschap van de groep. Na de opname van het nummer ‘Funky Street’ (op dit album ook als extra live track) met Arthur Conley (een funk legende die eind jaren zestig furore maakte) in 1997 was de koek echter op voor Attila. Naar verluidt werd er wel gemusiceerd, maar er volgden geen releases meer. Tot 2018, toen vanuit het niets de verzamelaar ‘Weapons of Extermination’ het levenslicht zag.

En nu is er dan nieuw werk, in de vorm van deze ‘Solace’. De groep is getekend door Moshover/No Dust die dus wel wat zien in de mannen uit Amersfoort: Herbie Vanderloo (zang/gitaar), Arjan Michels (bas) en Ton Holtwess (drums). Alleen Herbie heeft zijn lange haren nog. Attila maakt nog steeds hardrock die je niet in een hokje kan stoppen. De band speelt erg divers en kan alles aan. Zo heeft ‘Bed Of Nails’ een lekkere seventies, buesy feel. ‘Ejam’ is een meesterlijk instrumentaaltje en ‘Evil In Me’ lijkt zelfs rechtstreeks uit de psychedelische sixties te zijn komen overwaaien. Over het algemeen is de groep in een wat lager tempo gaan spelen en dat is natuurlijk niet zo gek na al die jaren. Dat Attila nog steeds op snelheid kan rocken, bewijst één van de vijf extra live tracks ‘Religion Kills’ wel.

Het album klinkt alsof de basis (drums, slaggitaar en bas) live is opgenomen, waardoor het geheel af en toe wat rommelig kan overkomen. De productie is echter wel sfeervol te noemen. Een bruin geluid, kent u die uitdrukking? Je voelt de buizen van de versterkers als het ware warm worden. De stijl van gitaarspelen van Herbie doet mij af en toe aan dat van Henky Backer (Jewel) denken. Niet alledaags dus, af en toe jazzy zelfs, maar wel erg lekker. Van de zangstem van de zanger/gitarist moet je houden, die komt hier en daar wat klagerig over en een Nederlands accent is ook redelijk prominent aanwezig.

Al met al is het geweldig om Attila na zoveel jaren weer terug te zien met een prima album. ‘Solace’ wordt zowel op CD als op vinyl uitgebracht. Kom maar op met die liveshows!