Sinds ik Arroganz op ‘kaos.kult.kreation’ (2013) leerde kennen, heb ik het Duitse drietal met meer dan bovengemiddelde belangstelling gevolgd. De stijl van de mannen is een soms schizofrene mix van zwartgallige black, schurende death, slepende doom, gedrenkt in een pruttelende, borrelende, verstikkende zwarte laag van pure melancholie. Zo ook weer op ‘Morsus’: zwartgeblakerd, duister, spelend met dissonanten, schurend en met een hele dikke middelvinger voor de wereld en haar bewoners. ‘Morsus’ is zwaar en meeslepend, melancholisch en gruwelijk, chaotisch en verwurgend. De song staat als altijd bij Arroganz centraal, maar is ook altijd een onderdeel van een groter verhaal, dat gedurende het hele album verteld wordt. Daarmee bedoel ik niet dat ‘Morsus’ een conceptplaat is – hoewel pijn, lijden, dood en duisternis wel een roodgloeiende draad door de teksten zijn. Nee, ‘Morsus’ is alleszins vooral een muzikale conceptplaat, bedoeld om je beet te grijpen, mee te sleuren in de donkerste diepten en niet meer los te laten.

IJzersterk op ‘Morsus’ is de zeer gevarieerde zang: wanhoop en smerigheid op een dozijn manieren de ether in geslingerd. De productie drukt de zang soms wat (te) ver weg onder de schurende gitaarmuur, maar op de een of andere manier draagt dit vooral bij aan de onheilspellende en algeheel hopeloze sfeer die ‘Morsus’ oproept. Vergelijkingen met andere bands gaan mank, Arroganz laat zich niet in een hoekje drukken, Arroganz is Arroganz. Wie z’n death metal graag van het duistere, melancholische en uitputtende soort heeft, doet er goed aan deze plaat (en de voorgangers) te checken. Niet voor tere zieltjes.