John Bush: “Mensen denken wel eens aan hun gemiste kansen en vinden dan dat ze bepaalde dingen anders hadden moeten aanpakken, maar ik denk altijd: kijk eens naar alle prachtige dingen die we wel hebben kunnen doen, we hebben platen uitgebracht, video’s, live performances, en daar zijn we nog steeds mee bezig.”
Armored Saint stelt kwaliteit boven kwantiteit en zo kan het gebeuren dat vijf jaar tussen elk studioalbum voor hen eerder een regel dan een uitzondering is. Toch blijven zij – met recht – een heel gewaardeerde hardrock/heavy metal band. Vijf jaar na ‘Wind Hands Down’ kwam onlangs het achtste studioalbum ‘Punching The Sky’ uit. Wederom een knaller van jewelste en dus keken we uit naar ons gesprek met zanger John Bush die van zijn hart geen moordkuil maakt, zodat we jullie een bijzonder hartelijk en goed doordacht interview kunnen presenteren.
Vera Matthijssens Ι 04 november 2020
Hoe gaat het daar in de VS? Was het moeilijk om ‘Punching The Sky’ af te werken?
Wel, ons album komt vandaag uit en dat is natuurlijk spannend. Het is altijd een prestatie en vervulling om een nieuw album te maken voor een band als Armored Saint die al zo lang bezig is als wij. Het is al een hele prestatie om in de mogelijkheid te zijn om dit te doen. De vreselijke situatie met covid-19 heeft ons daar niet van weerhouden. Soms heeft Armored Saint tegenslag, maar betreffende deze pandemie hadden we geluk, want de opnamen waren allemaal al gedaan voor de crisis uitbrak. We hoefden ons geen zorgen te maken over wie we uitnodigden in de studio, we konden rustig ons werk doen. Na de opnamen gingen we naar een andere studio en Jay Ruston deed de mix. Daar hadden we dus geluk mee. Natuurlijk, wat betreft live concerten, daar zitten we in hetzelfde schuitje als elke band op deze planeet. Niemand weet wanneer we terug kunnen spelen. Maar ik vermoed dat we allemaal geduldig wachten tot de kust terug veilig is. We gaan nu de herfst in, dat is de periode waarin men al een stijging van besmettingen had voorspeld en zeker in de VS zal dat gebeuren, maar toch hopen we dat er een moment komt dat we verder kunnen en terug dingen doen die normale mensen graag doen. Laat ons duimen.
Wat een toeval dat ik je juist kan spreken op de dag dat ‘Punching The Sky’ uitkomt!
Dat klopt, zeer tof. En morgen komt een video uit voor de song ‘Missile To Gun’. Die is heel goed. Ik ben er erg trots op. We gaan drie puike videoclips maken in conjunctie met deze plaat. Dat is best grappig. Ik denk dat we nog nooit drie video’s gemaakt hebben voor een plaat in heel onze carrière. Het is dus vrij spannend. We zijn Metal Blade heel dankbaar daarvoor, zij hebben fantastisch werk geleverd en zo kunnen we de fans toch nog iets bieden nu er geen concerten zijn. ‘Missile To Gun’ wordt hier vrijgegeven om 9am, na ons gesprek kan je hem zien.
Hoe hebben jullie die drie videoclips aangepakt?
Het was dezelfde director / regisseur als de eerste video ‘End Of The Attention Span’. Zijn naam is Robert Graves en hij heeft superwerk afgeleverd. We wilden iets lichtjes anders brengen voor de tweede video. Het is een eerder grappige video, al zit er wel een boodschap achter. Ik laat het aan de kijkers over om uit te vinden wat die boodschap is. Er komen een paar dollende, vechtende meisjes in voor, maar tezelfdertijd is er ook die boodschap.
Het vorige album ‘Win Hands Down’ ligt alweer vijf jaar achter ons, maar het leuke was dat we jullie eindelijk een beetje meer live te zien kregen in Europa na die release…
Ja, we zijn dol op Duitsland, Nederland en België. Dat zijn de plaatsen waar we het meest gespeeld hebben in Europa. Er zijn echter ook plekken waar we nog nooit geweest zijn. Zo hebben we nog nooit een degelijke Scandinavische tournee gedaan, we hebben maar een paar concerten gedaan in Spanje en Frankrijk, nooit in Portugal geweest. Vorig jaar hebben we enkele voormalige Oostbloklanden gedaan, zoals Kroatië en Hongarije, maar er zijn echt nog heel veel plaatsen waar we heen moeten om te rocken. Spannend! Wanneer je meer optreedt, duurt het natuurlijk wat langer om albums te maken. Ik weet dat vijf jaar min of meer de norm is voor ons (grinnikt). Als iemand van 57 jaar zou ik wensen dat we wat vlugger zijn, eerlijk gezegd, maar het is nu eenmaal wat het is en het is een fantastisch album. Het zal hier nog zijn, lang nadat wij al verdwenen zijn.
Jullie doen je best, want ik ken de geschiedenis van Armored Saint en soms waren er natuurlijk andere dingen die voorgingen, waardoor jullie vertraging opliepen…
Ja, iedereen heeft natuurlijk een eigen kijk op de zaak van hoe hij werkzaam is in de muziekbusiness. Dit is de manier waarop wij werken. In een perfecte wereld breng je meer platen uit. Als ik terugkijk op mijn favoriete bands uit de jaren zeventig, kan ik niet geloven dat zij albums jaar na jaar na jaar uitbrachten en dan nog toerden. Ik begrijp niet hoe ze dat deden. En goede albums. Het is een andere wereld geworden. Mensen brengen nu albums uit met een langere pauze ertussen.
Wat zijn bijvoorbeeld bands uit de jaren zeventig waar je nog een zwak voor hebt?
Led Zeppelin, Black Sabbath, UFO, Thin Lizzy, Van Halen. Toen Eddie Van Halen onlangs stierf was ik heel droevig. Er zijn zoveel bands die ons getriggerd hebben. Judas Priest natuurlijk. En andere bands ook, zoals The Sweet, sommige rhythm & blues groepen zoals The O’Jays, Stevie Wonder, Earth Wind & Fire, heel wat verschillende muziek heeft ons geïnspireerd. Er waren periodes dat sommige jongens in de band met jazz bezig waren, dan weer de stergitaristen zoals Al Di Meola of Joe Satriani. Allemaal verschillende dingen die wel hun invloed hebben nagelaten wanneer wij muziek maken met Armored Saint. Toch hebben we altijd onze eigen stijl weten te behouden vind ik, we willen alleen telkens een stapje verder gaan. We volgen onze instincten om die stijl en sound te ontwikkelen. Dat is wat we proberen te doen. We zullen natuurlijk altijd een hardrock/metal band zijn, maar we verleggen de grenzen zoveel als we kunnen. Dat hoor je ook op dit nieuwe album: andere instrumenten, andere arrangementen, zanglijnen die niet zo voor de hand liggend zijn, andere geluiden, dat allemaal ontwikkelt de stijl van de band. De kunst is om dit te laten werken met de basiselementen van wat Armored Saint is. En dat is: We zijn een groove georiënteerde hardrock/heavy metal band en soulvolle zang en sterke riffs zijn daar de kern van.
Zo vind ik het begin van dit album met de doedelzakken en sfeervolle muziek heel sterk…
Doedelzakken creëren zo’n weids gevoel soms, het is erg zwaarmoedig en maakt van ‘Standing On The Shoulders Of Giants’ een grandioze openingstrack. Het is net het langere nummer, maar we vonden het heel imposant om daarmee af te trappen. Het zet zeker de toon.
Ik hou van lange songs, als ze goed zijn ten minste…
Wel, we hebben geprobeerd om kortere songs te schrijven. Op het vorige album hadden we zo’n paar songs van zeven à acht minuten en ik vind dat prachtig, ‘Muscle Memory’ van ‘Win Hands Down’ was bijvoorbeeld een uitzonderlijke song. We houden daar wel van hoor, we hebben ditmaal alleen geprobeerd om alles wat korter te houden, behalve dan de openingstrack.
Was er een bepaalde richting die jullie uitwilden voor dit album?
We willen altijd onszelf zoveel mogelijk uitdagen, steeds beter worden als schrijvers en muzikanten. Deze band is de manier om onze talenten te ontwikkelen. Eens dat je een paar songs geschreven hebt, gaat de bal aan het rollen en verloopt alles heel vlot. Het vraagt telkens wat tijd om die geestesgesteldheid op te roepen. Het eerste nummer hebben we zelfs niet afgewerkt omdat het uiteindelijk toch niet goed aanvoelde. Maar soms heb je een song als dat nodig om de boel in gang te zetten. Eens dat je op gang bent, beginnen de songs op een bepaalde manier zichzelf te schrijven. Je laat de song dicteren waar het heengaat. Ik vind dat een leuk proces. Mensen vragen me wel eens of ik soms geen writer’s block heb of dat ik niet verder kan, maar eerlijk gezegd heb ik me nog nooit zo gevoeld. Wij hebben heel veel ideeën en heel veel creativiteit, het vloeit er gewoon uit. Dat betekent niet dat ik in de stemming zou zijn om nu meteen een nieuw album te maken. Ik heb wel een break nodig. Daar ben ik nu niet klaar voor en no kidding, dit album is juist uit! Ik ben blij dat we op het punt in onze carrière gekomen zijn waarbij we nog steeds veel creatieve ideeën hebben, maar we ons niet hoeven te haasten.
Was de livestream als releaseparty niet raar?
Ja, het was vreemd. Natuurlijk. Het is eerder alsof je een video maakt. Ik hou het persoonlijk, omdat dit de manier is waarop ik live optreedt en met het publiek communiceer, maar het blijft een beetje vreemd. We hebben er wel van genoten, we hebben er het beste van gemaakt. Als je een nieuw album gemaakt hebt, hoor je die songs uiteraard live te brengen. Het is altijd opwindend om die songs in te oefenen en dan te presenteren aan het publiek. De Whisky A Go Go is een befaamde zaal. We proberen te helpen om de zaal te laten blijven bestaan. Veel van die plaatsen staan aan de rand van een faillissement. Veel zalen zullen de deuren moeten sluiten. Daar zijn we ons van bewust, vandaar dat we proberen te helpen. Uiteraard hebben zij ons geholpen doordat we er konden spelen, wij helpen de zaal door er promotie voor te doen. Iedereen krijgt er nu mee te maken, we proberen mee te gaan met de stroom en ons uiterste best te doen om alles draaiende te houden en de mensen een fijne tijd te bezorgen. De tijd zal het ons zeggen, we zullen geduld moeten oefenen tot dit betert en het beste hopen intussen. Ik had gehoopt dat ik nooit op zulke vragen zou moeten beantwoorden, maar we zitten er nu eenmaal middenin en de ernst ontkennen is misdadig. Intussen blijven wij wel creatief, zoals met de livestream en videoclips maken. Dat zijn de andere dingen die we nu kunnen doen om de band gaande te houden en in the picture. Daar liggen nu onze prioriteiten.
Wat kan je vertellen over de keuze van de titel ‘Punching The Sky’?
Ik ben een groot liefhebber van sport. Ik zie graag mensen bezig op hoog niveau daarin. Wanneer je een overwinning behaald hebt in een sporttak, dan roep je juichend ‘Yeah!’, vuist in de lucht. Ook het publiek doet dat tijdens een show na elk nummer en dat zegt genoeg. Het is een jubelend moment voor mensen. Men zegt ook wel eens ‘the sky is the limit’, maar wij gaan verder, dwars doorheen de hemel. Wij hebben geen limieten, wij blijven doorgaan. Wij pushen onszelf steeds tot betere prestaties. Wanneer je de albumcover bekijkt zie je dat ook, die gaat daar in mee. Armored Saint is altijd een band geweest met een positieve boodschap. Je kan doen wat je wil, zolang je gelooft in jezelf kan je alles bereiken, je mag niet opgeven. Ik hou van die attitude. Het is een beetje anders dan andere metal bands waar het alleen om aaaaaaaaaaaaargh en beeldspraak gaat, maar wij hebben die boodschap en we zijn nog steeds krachtig en heavy. De wereld is nu een hachelijke plaats om te leven, maar als je iets hard genoeg wil, dan kan je het bereiken. Daar blijf ik in geloven.
Is er een song die je qua tekst zo nauw aan het hart ligt, dat je er iets over wilt vertellen?
Ik hou van alle songs. Ik vind dat ik echt diep gegraven heb om te schrijven over verschillende zaken. Er zit heel wat persoonlijk spul tussen. Zeker ook maatschappijkritiek, dat kan je moeilijk ontkennen, over wat er gaande is in de wereld. Maar het is belangrijk voor mij dat ik in die teksten niet speciaal een standpunt inneem of partij kies. Ik zeg nooit: dit is hoe ik het voel en dit is hoe jij zou moeten voelen. Ik wil niet in het zicht staan, alleen wat bewustwording bewerkstelligen over dingen, zodat mensen erover nadenken en zelf hun mening gaan vormen. Want mijn gevoelens over wat er allemaal gebeurt in de wereld veranderen ook constant. Momenteel is de situatie in de VS namelijk erg verdeeld: je denkt zus of je denkt zo, er is geen communicatie, ze staan met getrokken messen tegenover elkaar. Het is echt verschrikkelijk. Veel mensen zijn zo gefocust op hun eigen agenda dat ze niet meer luisteren naar wat anderen te zeggen hebben. Dat is iets wat ik in meerdere songs aangestipt heb en zeker in ‘Standing On The Shoulders Of Giants’. Als mensen maar blijven zeggen, ‘je bent verkeerd en ik ben juist’ komt men nooit tot een vergelijk. Ik werp liever visjes uit, weloverwogen, om de mensen te doen nadenken. Voor mij als schrijver is dat belangrijker. Dat is enkel mijn aanpak, iedereen heeft zijn eigen manier om te schrijven of om statements te maken en zo is dat goed. Ieder zijn manier.
Ik denk dat dit ook komt omdat men het gewoon gemaakt heeft om op sociale media direct te reageren, zonder eerst na te denken…
Ja, inderdaad. Ik heb geen eigen sociale media. Ik heb geen Facebook, ik heb geen Instagram, daar heb ik aan weerstaan. Maar ik doe wel graag interviews en als mensen me op straat tegenkomen zullen ze merken dat ik een vriendelijke man ben en zal ik met hen praten. Ik heb enkel mijn twijfels over hoe onze privacy op al die dingen te grabbel gegooid wordt. Mensen willen zich met alle geweld laten gelden en over alles een mening ventileren, maar daar gaat pas je privacy in rook op. Enkel door een iphone aan te schaffen geef je alle privacy weg. En dan zijn er mensen die geen mondkapje willen dragen. Als je hen dan vraagt waarom niet, zeggen ze: ‘dat is een inbreuk op mijn rechten’. Wat?! Maar constant aan die telefoon hangen dat kan geen kwaad. Dat gaat er bij mij niet in hoor. Wel, dat zijn allemaal goede dingen om over na te denken.
In de tragere songs hoorde ik zelfs enige grunge invloeden, maar ik weet niet of je dat een compliment vindt…
(verbaasd) Wel, ik hou best van bepaalde grunge artiesten. Chris Cornell was een fantastisch zanger, Layne Staley, Eddie Vedder. Die gasten zijn ongelofelijke vocalisten. Ik denk dat ze zelfs behoren tot de beste zangers aller tijden. Ik heb dus geen problemen om geïnspireerd te worden door die mensen. Ze hebben fantastische muziek gemaakt. Soundgarden, Alice In Chains en Pearl Jam hebben fantastische albums uitgebracht. Er is zoveel muziek om te leren kennen en ik sta daar altijd open voor om nieuwe ontdekkingen te doen, ook nu nog. Als het goed is, dan hou ik ervan en kan het zijn dat het me inspireert.
Iets anders dat al een hele tijd geleden is, is je periode in Anthrax. Hoe kijk je daarop terug?
Ik kijk met plezier terug op mijn tijd in Anthrax want we hebben een aantal goede platen gemaakt, we hebben zoveel getoerd, we hebben zoveel puike shows gegeven. Dat wis je niet weg. Spelen met Charlie Benante, Scott Ian en Frank Bello… deze gasten zijn fantastisch getalenteerde muzikanten die een andere kant in mij naar boven brachten als zanger. Natuurlijk was er wel eens onenigheid, net zoals in elke band. Zelfs in Armored Saint gebeurt dat wel eens. Als je heel de tijd bij elkaar bent, in de tourbus, dan in de studio, dan ontstaan er geschillen, je bent het niet altijd met elkaar eens. Dat is heel normaal. Later doet dat er niet meer toe. Het was een fantastische tijd en ik koester de platen die we gemaakt hebben.
‘Sound Of White Noise’ is voor mij nog steeds het beste Anthrax album…
Het is een groots album. Het was sterk en kwam uit op de juiste moment. Het was zelfs misschien een beetje voor op zijn tijd. Er staan fantastische songs op. Ik ben daar heel trots op.
De eerste drie Armored Saint albums zullen terug uitgebracht worden door Metal Blade, niet?
Daar zijn we over aan het praten, inderdaad. We hebben net een deal uitgewerkt met UMG, dat was vroeger Crysalis, maar dat is talloze keren overgenomen door andere bedrijven. We hebben nu een licentiedeal en dat is goed, want in de VS waren die platen bijvoorbeeld al een tijdje niet meer verkrijgbaar. Het was digitaal verkrijgbaar, maar niet fysiek. Nu wel en dat is goed, want we willen ze op vinyl uitbrengen. Ik weet niet wanneer dat gaat gebeuren, misschien volgend jaar, maar ik verheug me er op. We gaan dus ook terug royalties krijgen en dat is heel fijn. Ik wil alleen dat alle platen die ik ooit gemaakt heb verkrijgbaar blijven. Dat is toch niet teveel gevraagd, me dunkt. Zorgen dat, als iemand een plaat wil kopen, die er is. Ik hou nog steeds van vinyl, dat blijft de mooiste vorm om iets aan te schaffen, maar ik ben natuurlijk een oldie. Ik hou ook van cd’s hoor.
Wat waren voor jou, tot nu toe, de hoogtepunten in je carrière?
Wel, er zijn zoveel hoogtepunten. Als het vandaag allemaal zou eindigen, dan ben ik nog heel gelukkig met wat ik allemaal bereikt heb. Dus I kind of try to smell the roses. Mensen denken wel eens aan hun gemiste kansen en vinden dan dat ze bepaalde dingen anders hadden moeten aanpakken, maar ik denk altijd: kijk eens naar alle prachtige dingen die we wel hebben kunnen doen, we hebben platen uitgebracht, video’s, live performances, en daar zijn we nog steeds mee bezig. En ons nieuwe album kwam vandaag uit. Ik hou me niet bezig met cijfers en getallen, ik denk dat dit geen goede graadmeter van succes is. Natuurlijk willen we er wel iets aan verdienen, dat is bij iedereen zo, maar ik vind niet dat dit de kwaliteit van je kunst bepaalt. Om dit nog steeds te kunnen doen – ik begon platen te maken toen ik twintig was, nu ben ik 57 – daar ben ik zeer dankbaar voor en daar heb ik veel geluk mee. Ik schat de charme van elk moment dus op waarde. Natuurlijk is de kick van je eerste plaat die uitkomt onovertrefbaar, maar er is zoveel gebeurd om blij mee te zijn. Ik zou zeggen dat het feit dat ik dit al zo lang heb kunnen doen, één van de beste aspecten is.
Wat kan je vertellen over het artwork?
Het artwork werd gedaan door Steve Stone, hij is een vriend en ik gaf hem enkele ideeën over wat we probeerden te doen en hij maakte dat het er fantastisch uitziet. Het is heel visueel, een klassieke heavy metal cover, erg kleurrijk, krachtig. I love it. Daarom wil ik het graag op vinyl bekijken. We zijn er dus heel blij mee. En ik denk dat een cover nog steeds heel belangrijk is, als ik bedenk hoeveel albums ik gekocht heb waarbij ik vooral afging op de cover. Zelfs als je de band niet kende, maar de cover sprak je aan, kocht je het album. De eerste Iron Maiden cover vind ik nog steeds grandioos. Volgens mij zet het de toon voor welk soort album je naar gaat luisteren. En dat is belangrijk. Daarom hou ik niet van al die streaming diensten, ik wil het volledige album, cd of vinyl, maar het moet tastbaar zijn. Niet dat ik die andere dingen niet op waarde schat, de verkoop van fysieke producten is nu eenmaal naar beneden gegaan, maar ik hou nu eenmaal graag iets in handen om te weten waar ik naar ga luisteren. Het doet er misschien niet toe, zolang je maar naar de muziek luistert, en er plezier aan beleeft.
Ik denk dat we wel geluk hebben dat er in metal nog relatief veel fans zijn die het echte album wensen te bezitten…
Ja, inderdaad, metalfans willen de plaat nog kopen. De mensen van dat genre willen ook nog naar het hele album luisteren; niet enkel de single of een paar nummers. Ze willen het hele album horen van begin tot einde en dat is ten slotte de reden waarom platen gemaakt worden.
Is er nog iets dat je wil toevoegen?
Bedankt aan alle fans in België, Nederland en Europa, voor hun support doorheen de jaren. We voelen een hechte vriendschap met het Europese continent, dus bedankt! Luister naar het album, van begin tot einde, dat is zoals altijd de beste manier en zoals ik al zei: hopelijk zien we jullie terug in 2021 op het mooie continent Europa. Jij ook bedankt voor je support, dat appreciëren we ten zeerste.
Check de onderstaande socials voor meer informatie over Armored Saint.