In 2015 kwam de laatste plaat van Apocalyptica uit. Een album wat voor een niet onbelangrijk deel opviel door het nieuwe vast teamlid: zanger Frenky Perez. ‘Shadowmaker’ was een prachtplaat, dat gevolgd werd door een tour en het jubileum van hun debuut ‘Plays Metallica By Four Cello’s’ met aansluitende uitputtende tour. De band ging met deze reis terug naar hun roots en dat thema is zich in de breinen van deze heren gaan nestelen. Langzaam maar zeker is er een idee ontstaan en uitgewerkt en zo sluit het jaar 2019 voor mij prachtig af met het luisteren naar het nieuwe werkstuk van Apocalyptica, iets wat voor jullie gaat zorgen voor een prachtige start van 2020.

‘Cell-0’ moet je uit spreken als “Cell-Zero”, hetgeen een wetenschappelijk principe is: in deeltjesfysica is een massaloos deeltje een elementair deeltje waarvan de invariante massa nul is. Apocalyptica neemt je mee naar het beginpunt door in het eerste nummer van de nieuwe plaat de aarde naar het einde te brengen met een atoombom. Zo is de plaat te vergelijken met een complex schilderij waar het doek eerst weer wit gemaakt moet worden om opnieuw te beginnen. Vanaf dat moment doet de band iets dat je nog niet eerder hebt gezien. Ze maken een bijzonder complexe plaat dat ook na twintig keer beluisteren je nieuwe dingen laat horen. Van extreem snelle en technisch complexe tracks gaat het over naar mooie door piano ondersteunde meeslepende en door klassieke grootmeesters geïnspireerde dragende klanken. Neem bijvoorbeeld een nummer als ‘Catharsis’. Het grijpt je bij de strot maakt het onmogelijk je nog op iets anders te concentreren. Ik heb bijvoorbeeld de eerste helft van de vorige zin geschreven voordat het nummer begon. Voordat ik aan de tweede helft van de zin kon beginnen, bleven ook nu weer mijn vingers boven het toetsenbord hangen nadat de eerste tonen waren ingezet en ik mee ging op de muzikale reis. Terwijl ik het nummer toch al zo vaak nu beluisterd heb, blijft het me overkomen. Van een hele andere categorie is ‘En Route To Mayhem’. Het is het tegenovergestelde en lijkt je hoofd te doen ontploffen door de snelheid en complexiteit van de compositie. Hoeveel lagen kun je op elkaar leggen in een muur van geluid? Dit doet het werk van Devin Townsend haast verbleken tot kamermuziek.

‘Cell-0’ brengt de band naar een nieuw hoofdstuk, maar ook terug naar de wortels. Het weliswaar is een album zonder zanger, maar wel zo mooi dat welke vocalist dan ook een verstorende factor zou zijn. Apocalyptica wilde een plaat maken zonder inbreng van wie dan ook. Dat hebben ze gedaan door zich af te zonderen en zelf de opnames en de productie voor hun rekening te nemen. Ik luister met diep respect naar het resultaat, hier zijn de ware meesters aan het werk.