Zo’n twee jaar na het uitbrengen van ‘For The Demented’ komt de Canadese thrash metal formatie Annihilator aanzetten met hun inmiddels zeventiende full-length studio-album ‘Ballistic, Sadistic’. Dit gezelschap rondom riffmeister Jeff Waters is in mijn beleving één van de meest ondergewaardeerde bands in het genre, want ondanks het feit dat ze tot op heden alleen maar prachtplaatjes hebben uitgebracht is de grote doorbraak nog altijd uitgebleven. Het zo hard verdiende grote succes zal er met deze ‘Ballistic, Sadistic’ waarschijnlijk ook wel niet gaan komen, maar ook dit nieuwe album laat onomstotelijk horen dat Annihilator nog steeds tot de absolute top van de thrash metal behoort.

Normaliter wisselt Jeff nogal eens van bandleden, maar deze ‘Ballistic, Sadistic’ is verrassenderwijs in dezelfde bandsamenstelling tot stand gekomen als ‘For The Demented’ en dus vinden we naast Jeff nog steeds bassist Rich Hinks, drummer Fabio Alessandrini en gitarist Aaron Homma in de line-up. De trend die zich op de laatste albums al liet gelden, namelijk het toevoegen van een dosis agressie aan de nummers, heeft zich op ‘Ballistic, Sadistic’ doorgezet en dat zorgt er voor dat het song materiaal wat heavier klinkt en niet alleen maar draait om het nog steeds spectaculaire gitaarwerk van de heer Waters. Nog steeds strooit hij er lustig op los met de meest fantastische riffs (en geweldige solo’s), maar een en ander is wat meer verpakt in pakkende hooks en groovy ritmes. Daarnaast is Jeff als frontman en zanger zeker gegroeid al kan hij voorganger Dave Padden nog niet doen vergeten.

Aan geweldige nummers is er ook op deze ‘Ballistic, Sadistic’ geen gebrek en met name het snelle ‘The Attitude’, het wat melodieuzere en aanstekelijke ‘Psycho Ward’, ‘Out With The Garbage’, ‘Riot’ en afsluiter ‘The End Of The Lie’ zijn songs waarvoor je me ook ’s nachts rustig wakker kunt maken. Dat gezegd hebbende moet ik er meteen bij vermelden dat dit nieuwe album een erg hoog en vooral consistent kwaliteitsniveau laat horen en dat er geen enkel zwak moment op de gehele plaat te vinden is. ‘Dressed Up For Evil’ is wellicht de enige enigszins vreemde eend in de bijt met zijn aparte overgangen, maar ook dat nummer weet na een paar luisterbeurten te overtuigen.

‘Ballistic, Sadistic’ bevat alle elementen die Annihilator zo uniek maken in de thrash metal scene en het doet me goed om te horen dat ook na zo’n lange carrière de metaalmoeheid zeker nog niet ingetreden is. Integendeel, het materiaal klinkt zo fris dat je in eerste instantie denkt dat je het hier met een nieuwe, jonge band van doen hebt. Dat feit alleen al verdient respect en het is dan ook erg jammer dat Jeff Waters nog steeds niet de waardering heeft gekregen die hij op basis van zijn uitstekende song materiaal zeker verdient.

Annihilator fans zullen deze nieuwe plaat zeker op waarde weten te schatten, maar ook thrash metal fans in het algemeen kunnen gewoonweg niet om dit fantastische nieuwe album heen. Als Annihilator dit soort klasse-albums blijft afleveren kunnen ze nog een lange tijd mee en blijven ze de lat bijzonder hoog leggen voor de nieuwkomers binnen het genre.