Na de voortreffelijke albums ‘Errances’ (2012) en ‘La Litanie Des Cendres’ (2015) moesten we ditmaal wat langer wachten tot het Franse Angellore klaar was met het derde volledige album ‘Rien Ne Devait Mourir’. De band onder leiding van Rosarius en Walran (met drummer Ronnie) wist ons op voorgaande albums al zeer te enthousiasmeren met hun interpretatie van doom, death en gothic metal. De muziek heeft onbetwist het duistere en de melancholie van doom metal, maar is ook erg melodieus en ligt niet zo zwaar op de maag als bij sommige van de bands in hun stijl. En dat is zeker een pluspunt, want men verwendt ons met een uur muziek.

De band is nu uitgebreid met zangeres Lucia en een bassist, terwijl gastmuzikanten op hobo en viool fraaie ornamenten aanbrengen. Het is een echt totaalpakket van allerlei invloeden en dat wordt al abundant geïllustreerd tijdens het eerste nummer ‘A Romance Of Thorns’ met een speelduur van twintig minuten. Wat een avontuur! Serene religieuze gezangen gaan over in piano en hobo, drums vallen in met zwevende synths. Eerst is er hoge vrouwenzang, later grunts met zwartgeblakerde nuances. Maar ook folkloristische cleane zang met akoestische passage. De intense gitaarpartijen verraden black invloeden, toetsen blijven aanwezig en dan is er ook nog een fragment met My Dying Bride doom grandeur en vreemde zang. Je bent er wel even zoet mee. ‘Dreams (AlongThe Trail)’ begint ingetogen, maar kent ook heavy riffs en woeste zang. Het meest experimentele nummer, waarin ik niet over alle zang even lovend ben, is dan weer ‘Drowned Divine’. Het dient trouwens vermeld te worden dat de meeste teksten nu in het Engels zijn. Wat de kortere songs betreft is ‘Blood For Lavinia’ een vlot uptempo gothic nummer met bijpassende diepe mannenstem. ‘Sur Les Sentiers De Lune’ is instrumentaal en symfonisch getint. Mooi. Soms doet de muziek wat aan Empyrium denken – een van de voorname invloeden van de heren – en dat is aan het begin van ‘Que Les Lueurs Se Dispersent’ zeker zo. Dit in het Frans gezongen sluitstuk klinkt bij momenten erg zwoel, mede door de samenzang van man en vrouw. Weer gotische flair tussen de doomsferen. Dit is zeker het meest ambitieuze album dat Angellore tot nu toe gemaakt heeft en het biedt veel moois voor fans van weemoedige metal!