Er zijn van die platen die je bij het eerste nummer al doen zuchten en aangeven dat het wel eens een zware zit zou kunnen gaan worden. Maar omdat ik de overtuiging heb dat je alles een goede en eerlijke kans moet geven heb ik de plaat twee keer beluisterd en aan de kant gelegd. Helena is natuurlijk een bekende dame die net als ondergetekende al aardig wat jaren in metalland rond stuitert.

Toch laat het me niet los. Hoe kan het dat ik niet aansla op haar muziek waarbij Helena zwaar ondersteund is door Everon held Oliver Philipps? Hij heeft haar niet alleen met de composities geholpen en alle instrumenten bespeeld zonder dat het resultaat een Everon achtig album is geworden, hij is tegenwoordig ook nog eens haar man. Ik heb het maar eens aan de kant gelegd en een week later nog een poging gewaagd. Het openingsnummer blijft voor mij toch geen juichmoment maar vanaf het tweede nummer is het een stijgende lijn waarin de composities moeten groeien en langzaam maar zeker de juwelen zichtbaar worden. ‘Streetchild’ is dan het eerste nummer dat blijft hangen, niet in het minst door de indringende teksten van Helena die vooral uit haar privé ervaringen komen. Echter met afstand is het toch ‘Happy Birthday’ waarbij de grens van genialiteit toch wordt geraakt. Zo is er een heel gevarieerde plaat gemaakt met afwisselende nummers die soms heel ingetogen en soms heel theatraal zijn. Lekker hoor.