…and Oceans behoorde in de jaren ’90 tot de tweede wave van Scandinavische black metal en waren mogelijk een van de eerste bands die meer symfonische invloeden introduceerden in hun sound. Dat ze qua populariteit nooit echt mee zijn gekomen met de Mayhems, Immortals en de Darkthrones uit die periode, kwam misschien omdat ze niet klonken als wat de menigte verwachtte. Na een periode waar de groep onder de naam Havoc Unit experimentele, elektronische black metal uitbracht, zal het een verademing zijn om de band te zien terugkeren naar hun symfonische black metal roots op ‘Cosmic World Mother’.

En laten we eerlijk zijn; dit is ouderwetse symfonische black zoals we die van vroeger gewend zijn. Thrashy soundje waarin de symfonische elementen in deze sound lang niet altijd zijn wat je normaal hoort – niet over-the-top en bombastisch, maar veel meer een verlenging van de gitaarpartijen en een toevoeging op. Bijna onafgebroken blastbeats, vrij stereotype dissonanten en de alom bekende tritonus in de gitaarpartijen en de ijzige krijs van nieuwe zanger Mathias zijn verder de orde van de dag.

Maar dat stijltje is inmiddels wel behoorlijk overdone. Het is tof om een band te horen die terugkeert naar hun oude, vertrouwde geluid en daar ook geen onverdienstelijke plaat van maken. Of de sound tegenwoordig echter evenveel voeting zal vinden als in de jaren ’90 betwijfel ik en persoonlijk was deze plaat voor mij meer een ‘leukigheid’ dan een die ik regelmatig zal luisteren. Begrijp me niet verkeerd; dit is geen vergane glorie, maar eerder een greep uit den oude doosch. Erg tof voor de black metal liefhebber die …and Oceans nog kent uit de vroegere jaren, en een goede blik in “die goeie ouwe tijd” van de symfonische black metal voor de nieuwe, jonge fanaten.