Dat het Duitse Ancst heel productief is, is het understatement van de dag. In hun minder dan tienjarig bestaan lapten zij meer dan twintig releases op hun discografie (23 op acht jaar tijd om juist te zijn), waarvan de nieuwe langspeler ‘Summits Of Despondency’ het vierde volwaardige album is. De rest zijn splits (met oa Sun Worship, Tooth Decay, King Apathy, Depravation…), EP’s en enkele compilaties.

Op ‘Summits Of Despondency’ kan je een mengeling van crust, hardcore, melodeath, punk en black metal vinden, al blijft het black metal aandeel, net zoals op ‘Ghosts Of The Timeless Void’ uit 2018, veeleer beperkt tot de tremolo picked riffs en de vele blastbeats. Die blastbeats klinken maar zozo trouwens. Vooral tijdens die snelle stukken lijkt het alsof men op dozen waspoeder knuppelt. Dit soort drumgeluid zou je eerder verwachten op een brutal/slam death metal release. Dit is natuurlijk een productiekwestie en heeft niets te maken met de kwaliteiten van de desbetreffende drummer. Het geheel komt heel energiek over en de vocalen, die hoog in de mix zitten, maken er helemaal een gespierde bedoening van. Zanger en multi-instrumentalist Tom is een raspende brulboei, die z’n politiek geladen teksten met volle overtuiging uitspeekt en doet denken aan Tomas Lindberg van At The Gates en Disfear. Zo kom je misschien bij een vergelijking met Disfear terecht en dat is zo gek vergezocht nog niet. Als je die gedachtegang doortrekt, kom je uit bij Wolfbrigade en Martyrdöd bijvoorbeeld en als je daar dan blastbeats en huilende tremolo riffs bij denkt in plaats van D-beat en breakdowns, (al zijn die hier ook aanwezig) krijg je min of meer een idee van wat er zich afspeelt.

De agressie spat er van bij het begin af, maar maakt ongeveer halverwege het album plaats voor verontwaardiging en iets dat op berusting lijkt, met iets meer sfeervolle passages en meer gevoel over het algemeen, maar de boodschap blijft hetzelfde. De twaalf songs zijn een luide klaagzang tegen de maatschappij, tegen oorlog, tegen onrechtvaardigheid en andere miserabele toestanden in de wereld, al wordt die soms op net een andere manier gebracht. Hoogtepunten zijn ‘Praising the Realm Of Loss’ (ideaal om een dansje te placeren in de moshpit als die er ooit nog komt), ‘Razed Eden’ (onverwachts melancholisch), ‘Denazification’ (groovy, met zelfs een stukje industrial) en afsluiter ‘Monolith’, die een beetje op zichzelf staat, maar het is die verrassende afwisseling die ‘Summits Of Despondency’ zo onderhoudend maakt. Een stap vooruit voor deze hardwerkende DIY band. Rise Above!