Toen ik aan deze review begon had ik eerst andere gedachten dan het album te gaan beluisteren. Ancillotti komt namelijk uit noord Italië. Eén van de zwaarst getroffen Corona gebieden, dus laten we hopen dat het deze gasten goed gaat. Okay, terug naar de orde van de muzikale dag. Het familiebedrijf Ancillotti brengt met ‘Hell On Earth’ hun derde album uit. Familiebedrijf? Jazeker, broers Sandro (basgitaar) en Daniele (zang), en op drums de zoon van een van beide heren. Hun platenlabel, Pure Steel Records, heeft ook een heel toepasselijke naam, want pure metal is wat je negen nummers lang kiezelhard om de oren krijgt.

Het gitaarwerk van Luciano Toscani komt nog het dichtst bij Accept in hun begindagen. Zijn gitaarwerk verdient overigens een ruime voldoende. Het schorre stemgeluid van Daniele past prima bij de ‘van dik hout zaagt men planken’ metal, hoewel zijn stembereik beperkt lijkt. Het is mij niet duidelijk wie de productie heeft verzorgd, maar die klinkt als een klok. Het geeft de nummers hiermee echt meerwaarde. Het merendeel is dus snel, opgejaagd door de dubbele bassdrums. Hier en daar klinkt een episch ingesproken intro (‘Firewind’), maar af en toe wordt het gaspedaal ook iets losgelaten zoals in ‘We Are Coming’. Dat pakt niet helemaal lekker uit want helaas komen de vocale tekortkomingen van Daniele hierdoor snel aan de oppervlakte.

Het moge duidelijk zijn dat Ancillotti vooral in de snelle regionen het beste uit de verf komt. Niks mis mee natuurlijk. De echte old school metalhead kan veel headbangrondjes draaien met ‘Hell On Earth’. Heavy metal workout in de thuis quarantaine. Voor Italiaanse heavy metal begrippen zeker een goede release.