Toen in mei de – muzikale – contouren van het festival duidelijk werden was de beslissing snel gemaakt. Een avond om niet te missen, want naast Amenra zelf zouden geestverwanten Year of the Cobra, Bossk, Lingua Ignota en Alcest aantreden in Paradiso. De avond zou wel eens een hele mooie aftrap van het clubseizoen kunnen worden – gaan dus, gaan, gaan, gaan. 28 september stond met dikke viltstift omkaderd. Toepasselijk, een zwart randje.

Year of the Cobra uit Seattle mocht de aftrap geven in de kleine zaal van Paradiso. Bas en drums zijn de enige gereedschappen van het tweetal op het podium maar wat me het meest is bijgebleven is de heldere zang van bassiste Amy Tung Barrysmith. Dat hoor je niet vaak en bovendien nog veel minder vaak werkt het zo verdomd goed! Een lekkere binnenkomer!

De setting is eenvoudig – Lingua Ignota, oftewel Kristin Hayter, heeft niet meer nodig dan keyboard en laptop om het verzameld publiek aan de grond te nagelen. De tengere blondine, eerder nog in de gedaante van een introverte zeer beleefde dame gezien bij de merchandise, blijkt te zijn veranderd in een in tweestrijd verkerend meerkoppig monster. Lingua Ignota is als een moderne Medusa. Haar nummers beginnen klein en soms haast verleidelijk, met zang als uit een operette, folky gesproken woord, ingekleurd met monotone, minimalistische pianoklanken. Maar onder dat laagje borrelt van alles. Lingua Ignota is vooral rauwe pijn en een lijdensweg in muziek, ijzingwekkend van zich afschreeuwend bij een dikke muur van meerlaagse noise. Mooi en tegelijkertijd angstaanjagend. Geen alledaagse kost voor de argeloze bezoeker!

De Britse band Bossk is zo’n anderhalf jaar geleden op mijn radar verschenen en ik was blij ze, nog relatief kort na hun optreden op Roadburn, weer te zien. Een herhaling van zetten werd het beslist niet! Het werd verwarrend toen nummers geheel instrumentaal gespeeld werden terwijl die op album toch echt met zang waren vereeuwigd. Uiteindelijk bleef het bij een kort “thank you” – Bossk blijkt zich heruitgevonden te hebben als instrumentale post metal band? Dat riep vragen op, dus ging ik na afloop even een praatje aanknopen met bassist Tom Begley. Die kon bevestigen dat Bossk inderdaad wel vaker als instrumentale band zal gaan optreden. Zanger Sam Marsh heeft zijn droombaan in de Verenigde Staten gevonden waardoor hij niet altijd meer bij optredens kan zijn. De nieuwe plaat, die in het voorjaar van 2020 zal verschijnen was dan ook een uitdaging. Alle nummers moeten zowel met als zonder zang gespeeld kunnen worden – Bossk zal dus wel vaker weten te verrassen tijdens optredens!

De heren van Alcest mogen het gat tussen Bossk en Amenra proberen te vullen. Een hele uitdaging als je het mij vraagt. De inmiddels door de wol geverfde band werkt een prettig evenwichtige set nummers af, een aardige greep uit hun werk met als afsluiter Protection van het nog uit te komen album Spiritual Instinct.  Maar het geheel komt af en toe wel heel erg gepolijst over en het lijkt wel of onze oren een momentje rust gegund worden. Dat mag ook wel want we komen voor Amenra

Amenra heeft altijd de lat hoger en hoger weten te leggen. Dat Mass VI een absoluut monument en wellicht een van de beste post metal albums van het decennium is zal bekend zijn. Tel daarbij op de intense live performance van de Kortrijkenaren en voilà, er ligt een stevig fundament klaar voor een avond om niet snel te vergeten.  Eigenlijk is Amenra ontzettend moeilijk te omschrijven, want alles is al eens beschreven. Dit keer geen vleeshaken, maar zoals we gewend zijn ook geen interactie met het publiek. Amenra is in zijn eigen bubbel en trekt het publiek daar gemakkelijk in mee. De lat ligt hoog, zeer hoog, en Amenra weet die lat ook live deze keer weer een tikkie hoger te leggen. Amenra gaat tot op het bot en dringt door tot het merg. Intens, ingetogen, bombastisch, sereen, overdonderend. Een achtbaanrit die nog een poosje na blijft gonzen in het hoofd. Wat een avond!

The aftermath

Paradiso heeft een slaapplaats geregeld voor diegenen die alles tot de laatste snik wilden meemaken. In hoog tempo werd de grote zaal weer helemaal spic en span gemaakt. Een slaapzaal voor zo’n twintig man. Back to the punk days! Absoluut compliment voor Paradiso, we hopen dat we vaker van dit sympathieke gebaar gebruik kunnen maken.

De zondagochtend begon met regen, veel regen. Na een door Paradiso geregeld ontbijtje en nog wat nagepraat te hebben met bezoekers uit heel Europa, gaan we nog op pad naar Het Vlaams cultuurhuis de Brakke Grond. Amsterdam is nog in diepe rust en is dan op haar mooist. Druilerig en grauw, het maakt niet uit. We moeten niet slalommen langs luidruchtige Amerikanen of ander volk. De tentoonstelling “Beeldenstorm” is klein en overzichtelijk maar de door Colin van Eeckhout samengestelde foto’s, beelden en objecten moeten we zien als een geheel met de band, met het weekend en met de ervaring als geheel. Jammer dat we geen andere onderdelen van The Building of the Free Church hebben gezien, maar toch, het was 10 op 10.