Amaranthe is de band waarbij ik steevast geen idee heb hoe ik een review moet starten. Ik heb ergens een enorme haat-liefde verhouding met deze band. De haat zit in het feit dat elke plaat een verzameling liedjes is van drie tot drie-en-een-halve minuut. Met deze belachelijke hoeveelheid talent in de band zou ik zo graag eens een rockopera achtig stuk horen. Tegelijk realiseer ik me dan dat ik geen bandlid ben dus daar niets over heb te zeggen. De liefde zit in de gave nummers die tot nu elke plaat er een maakt die hoge punten van me krijgt. De band blijft trouw aan haar kenmerkende geluid en toch weet elke plaat zijn voorganger te overklassen.

Op deze plaat is er weer vers bloed in de vorm van zanger Mikael Sehlin, hij vervangt Henrik Englund Wilhelmson. De laatste was in de Corona periode veel thuis en merkte dat hij zijn kinderen op wilde zien groeien en vond dat slecht passen in het vele toeren. Het is ondertussen haast traditie dat Amaranthe sterker komt uit een dergelijke situatie. Mikael is een grommer met een fantastisch geluid.

Deze plaat is toch anders dan zijn voorgangers, er zijn meer experimenten met andere genres, met andere zanglijnen en variatie in snelheid. Laat ik met dat laatste beginnen, de plaat start met het titelnummer dat op een techno plaat niet zou misstaan. Na het intro transformeert het subliem in een harde plaat met veel industrial invloeden. Het bekende beukende gevoel gaat naar zo’n niveau dat mijn speakers door de kamer beginnen te schuifelen. Na deze start gaat de snelheid en intensiteit alleen maar omhoog. Voor sensitieve types geen plaats door de extreme hoeveelheid details in een muur van geluid die over je worden uitgestort. Vanaf het vijfde nummer ‘Re Vison’ wordt er ineens een afslag genomen door meer stijlen te verkennen. Opvallend is dat de zanglijnen vaker een prachtig overlap hebben. Het is opvallend hoe goed ze elkaar weten te completeren en te complimenteren. Ik was in 2016 enorm onder de indruk van ‘Endlessly’ hoewel dat destijds een nummer was dat erg afweek van de rest van de plaat en logischerwijs de plaat afsloot. Nu start halverwege ‘Stay A Little While’ met rustige pianoklanken en zoete zanglijnen die de wenkbrauwen bijna doen fronsen. Het blijkt een start van een transformatie tot een powerballad waar Elize en Nils het duel aangaan wie het meest indrukwekkend kan uithalen. Met zoveel energie is het voor mij een van de indrukwekkendste nummers geworden.

Voor het beeld, de plaat is nu precies halverwege. Terwijl ik me afvraag wat hier eigenlijk gebeurt, blijkt dat ook het thema van de plaat te zijn: het gaat om beseffen waar je staat en waar je mee bezig bent. Dat zijn vaak de momenten waar verandering begint. Dit onderwerp wordt in elk nummer anders aangevlogen, mogelijk is dat dan de verklaring dat de variatie zo toegenomen is terwijl het onmiskenbaar Amaranthe gebleven is. De plaat eindigt met een cover van Roxette: ‘Fading Like A Flower’ in een ietwat aangepaste versie Het motto lijkt: verandering is de enige constante. Terwijl er twee dingen hetzelfde blijven. Amaranthe heeft alweer een juweeltje met ons gedeeld en wederom eindig ik alweer een recensie van deze band zwaar onder de indruk van wat ik gehoord heb.